Malarka lwowska. Początkowo uczyła się w szkole Zakładu Głuchoniemych we Lwowie. Po jej ukończeniu wstąpiła do lwowskiej Państwowej Szkoły Przemysłowej, gdzie jej nauczycielem był m.in. Tadeusz Rybkowski. Uczyła się także prywatnie u Marcelego Harasimowicza i Aleksandra Augustynowicza. W 1900 roku wyjechała do Paryża, gdzie studiowała w Academie de la Grand Chaumiere. Studia ukończyła z odznaczeniem w roku 1903 i zamieszkała we Lwowie. W tym czasie udzielała prywatnych lekcji malarstwa oraz zaczęła brać udział w życiu artystycznym wystawiając swoje prace w TPSP we Lwowie (od roku 1904) oraz w TPSP w Krakowie (od roku 1906), a od 1908 stale w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie w 1927 miała wystawę indywidualną. W roku 1909 wyszła za mąż i zamieszkała w Warszawie. W okresie międzywojennym pracowała jako nauczycielka w Instytucie Głuchoniemych w Warszawie. Prawdopodobnie zginęła podczas powstania warszawskiego. Jej prace znajdują się, m.in. w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie i Muzeum Narodowego w Krakowie. Tworzyła w technice olejnej oraz pastelowej - najczęściej martwe natury, kompozycje kwiatowe, portrety oraz pejzaże. W okresie panieńskim sygnowała swoje prace: "Schayerówna", później - "Schayer-Górska".
Paleta drewniana, olej; 45 x 30,3 cm
Sygnowana i datowana p.d.: M. Schayerówna | 15.V. 1900.
Malarka lwowska. Początkowo uczyła się w szkole Zakładu Głuchoniemych we Lwowie. Po jej ukończeniu wstąpiła do lwowskiej Państwowej Szkoły Przemysłowej, gdzie jej nauczycielem był m.in. Tadeusz Rybkowski. Uczyła się także prywatnie u Marcelego Harasimowicza i Aleksandra Augustynowicza. W 1900 roku wyjechała do Paryża, gdzie studiowała w Academie de la Grand Chaumiere. Studia ukończyła z odznaczeniem w roku 1903 i zamieszkała we Lwowie. W tym czasie udzielała prywatnych lekcji malarstwa oraz zaczęła brać udział w życiu artystycznym wystawiając swoje prace w TPSP we Lwowie (od roku 1904) oraz w TPSP w Krakowie (od roku 1906), a od 1908 stale w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie w 1927 miała wystawę indywidualną. W roku 1909 wyszła za mąż i zamieszkała w Warszawie. W okresie międzywojennym pracowała jako nauczycielka w Instytucie Głuchoniemych w Warszawie. Prawdopodobnie zginęła podczas powstania warszawskiego. Jej prace znajdują się, m.in. w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie i Muzeum Narodowego w Krakowie. Tworzyła w technice olejnej oraz pastelowej - najczęściej martwe natury, kompozycje kwiatowe, portrety oraz pejzaże. W okresie panieńskim sygnowała swoje prace: "Schayerówna", później - "Schayer-Górska".