Pewnego spokojnego popołudnia, młoda kobieta zatrzymała się przed obrazem. Obraz przedstawiał tajemniczą postać o miękkich, łagodnych konturach i twarzy pozbawionej rysów. Na dłoniach postaci spoczywał ciemny drobny stwór, o ostrych pazurach i wijącym się ogonie. Wyglądał dziwacznie i dlatego niebezpiecznie, ale im dłużej kobieta wpatrywała się w tę scenę, tym bardziej dostrzegała, że między postacią a stworem panuje swoisty spokój. Istota, choć drapieżna, zdawała się być uległa wobec łagodności i ciepła emanującego od postaci. Wyglądało na to, że miękkość, światło i życzliwość postaci przyniosły mu ukojenie. Mimo swojej natury ten drobny, mroczny byt był w tym towarzystwie spokojny – może nawet szczęśliwy?

Kobieta poczuła, jakby postać bez oczu patrzyła wprost na nią, próbując przekazać jej coś ważnego, coś, co jest ukryte. W tej cichej wymianie spojrzeń, gdzie żadne oczy nie były potrzebne, poczuła, że między nią a postacią wytworzyła się niewidzialna nić porozumienia.