WYSTAWIANY:
Stefan Krygier 1923 – 1997, Muzeum Historii Miasta Łodzi, Łódź 1999
"malarstwo, grafika, rzeźba", Muzeum Narodowe w Szczecinie, Szczecin 2001
Stefan Krygier, Jesus Rafael Soto, Fundacja Verrannemana, Belgia 2001 (w ramach festiwalu „EUROPALIA 2001”)
LITERATURA:
Stefan Krygier 1923 – 1997, Muzeum Historii Miasta Łodzi, Łódź 1999, s. 114
Jeden z najważniejszych artystów polskiej powojennej awangardy. Studiował w PWSSP w Łodzi, u Władysława Strzemińskiego i S. Wegnera. W 1947 opublikował wspólnie ze Strzemińskim artykuł „Widzenie gotyku”. W latach czterdziestych należał do Klubu Młodych Artystów i Naukowców w Warszawie, w ramach którego brał udział w wystawach w Salonie „Po prostu”, „Zachęcie”, Klubie Literatów. W 1953 roku współdziałał z grupą „St – 53” w Katowicach. Od 1957 do 1997 roku prowadził zajęcia z kompozycji, grafiki warsztatowej i projektowej w łódzkiej PWSSP, której w roku 1990 został profesorem. Wykładał też historię sztuki i analizę formy plastycznej. W 1963 roku uzyskał także dyplom architekta na Politechnice Warszawskiej. Projektował i realizował wiele tematów z zakresu architektury i planowania przestrzennego. Równocześnie uprawił malarstwo, grafikę i rzeźbę, pisał i publikował teksty o sztuce. Uczestniczy w plenerach w Osiekach i sympozjach Złotego Grona. Od 1975 roku kontynuując pracę w PWSSP, stworzył pracownię rzeźby i kompozycji w Instytucie Architektury i Urbanistyki Politechniki Łódzkiej. Początkowo w latach 50. tworzy obrazy inspirowane sztuką Egiptu i Grecji oraz prace taszystowskie. Lata 60. artysta poświęca malarstwu materii, rzeźbie w drewnie i grafice. Pojawiają się w tym czasie obrazy inspirowane cmentarzem żydowskim w Pradze. W latach 70. powstają płaskorzeźby i reliefy polichromowane, cykle „Konfliktów” i Kolineacji”. Koniec lat 70., to obrazy olejne ascetyczne w treści, nawiązujące do konstruktywizmu. Ten okres twórczości zapewnił artyście trwałe miejsce w historii sztuki polskiej. Lata 80. i 90. to okres malarstwa symultanicznego. Obok obrazów czysto geometrycznych w formie artysta malował obrazy nawiązujące do ikonografii i kultury europejskiej.
olej, płótno, 60 x 81 cm
sygnowany p.d. S. Krygier 93; na odwrocie nalepki wystawowe
WYSTAWIANY:
Stefan Krygier 1923 – 1997, Muzeum Historii Miasta Łodzi, Łódź 1999
"malarstwo, grafika, rzeźba", Muzeum Narodowe w Szczecinie, Szczecin 2001
Stefan Krygier, Jesus Rafael Soto, Fundacja Verrannemana, Belgia 2001 (w ramach festiwalu „EUROPALIA 2001”)
LITERATURA:
Stefan Krygier 1923 – 1997, Muzeum Historii Miasta Łodzi, Łódź 1999, s. 114
Jeden z najważniejszych artystów polskiej powojennej awangardy. Studiował w PWSSP w Łodzi, u Władysława Strzemińskiego i S. Wegnera. W 1947 opublikował wspólnie ze Strzemińskim artykuł „Widzenie gotyku”. W latach czterdziestych należał do Klubu Młodych Artystów i Naukowców w Warszawie, w ramach którego brał udział w wystawach w Salonie „Po prostu”, „Zachęcie”, Klubie Literatów. W 1953 roku współdziałał z grupą „St – 53” w Katowicach. Od 1957 do 1997 roku prowadził zajęcia z kompozycji, grafiki warsztatowej i projektowej w łódzkiej PWSSP, której w roku 1990 został profesorem. Wykładał też historię sztuki i analizę formy plastycznej. W 1963 roku uzyskał także dyplom architekta na Politechnice Warszawskiej. Projektował i realizował wiele tematów z zakresu architektury i planowania przestrzennego. Równocześnie uprawił malarstwo, grafikę i rzeźbę, pisał i publikował teksty o sztuce. Uczestniczy w plenerach w Osiekach i sympozjach Złotego Grona. Od 1975 roku kontynuując pracę w PWSSP, stworzył pracownię rzeźby i kompozycji w Instytucie Architektury i Urbanistyki Politechniki Łódzkiej. Początkowo w latach 50. tworzy obrazy inspirowane sztuką Egiptu i Grecji oraz prace taszystowskie. Lata 60. artysta poświęca malarstwu materii, rzeźbie w drewnie i grafice. Pojawiają się w tym czasie obrazy inspirowane cmentarzem żydowskim w Pradze. W latach 70. powstają płaskorzeźby i reliefy polichromowane, cykle „Konfliktów” i Kolineacji”. Koniec lat 70., to obrazy olejne ascetyczne w treści, nawiązujące do konstruktywizmu. Ten okres twórczości zapewnił artyście trwałe miejsce w historii sztuki polskiej. Lata 80. i 90. to okres malarstwa symultanicznego. Obok obrazów czysto geometrycznych w formie artysta malował obrazy nawiązujące do ikonografii i kultury europejskiej.