Wystawiany:
- 1950 TPSP Kraków, Pałac Sztuki, Wystawa indywidualna prac z lat wojny i pierwszych pięciu lat powojennych, w katalogu poz. 44;
- 1975 Leningrad, Wystawa indywidualna L. Slendzińskiego, w katalogu poz. 26; /jako właściciela podano Julię Slendzińską/.
"Obok obrazów opartych na monochromatycznej gamie barw Slendziński stworzył cykl dzieł wielobarwnych wnoszących odmienny akcent do jego twórczości. Były to niewielkie obrazy o tematyce bajkowej: Dzień Królewny, Poranek oraz wielopostaciowe kompozycje: Dożynki, Czarownice z 1944, Ogrodniczki z 1945" (Krystyna Renata Hryszko, Ludomir Slendziński. Życie i droga twórcza, w: Galeria im. Slendzińskich
, Białystok 2004, s. 38).
Twórca i główny przedstawiciel szkoły określanej jako "klasycyzm wileński". Miał swoich uczniów i naśladowców skupionych w Wileńskim Towarzystwie Artystów Plastyków, którego był założycielem i wieloletnim prezesem. Jednym z kluczowych haseł "szkoły wileńskiej" był postulat odtworzenia więzi między sztuką współczesną, a szeroko rozumianą tradycją artystyczną. "Sercem zrośnięci z bohaterską i wzniosłą sztuką lat minionych bierzemy z niej nieśmiertelny, jedyny na świecie żar, potężne, buntownicze tchnienie" - obwieszcza redakcja "Płomienia" w roku 1921 /organ prasowy "szkoły wileńskiej"/.
OGRODNICZKI, 1945
olej na sklejce,
51,5 x 84 cm,
sygnowany l.d. "Ludomir Slendziński - 1945 r"
na odwrocie nalepki wystawowe
Wystawiany:
- 1950 TPSP Kraków, Pałac Sztuki, Wystawa indywidualna prac z lat wojny i pierwszych pięciu lat powojennych, w katalogu poz. 44;
- 1975 Leningrad, Wystawa indywidualna L. Slendzińskiego, w katalogu poz. 26; /jako właściciela podano Julię Slendzińską/.
"Obok obrazów opartych na monochromatycznej gamie barw Slendziński stworzył cykl dzieł wielobarwnych wnoszących odmienny akcent do jego twórczości. Były to niewielkie obrazy o tematyce bajkowej: Dzień Królewny, Poranek oraz wielopostaciowe kompozycje: Dożynki, Czarownice z 1944, Ogrodniczki z 1945" (Krystyna Renata Hryszko, Ludomir Slendziński. Życie i droga twórcza, w: Galeria im. Slendzińskich
, Białystok 2004, s. 38).
Twórca i główny przedstawiciel szkoły określanej jako "klasycyzm wileński". Miał swoich uczniów i naśladowców skupionych w Wileńskim Towarzystwie Artystów Plastyków, którego był założycielem i wieloletnim prezesem. Jednym z kluczowych haseł "szkoły wileńskiej" był postulat odtworzenia więzi między sztuką współczesną, a szeroko rozumianą tradycją artystyczną. "Sercem zrośnięci z bohaterską i wzniosłą sztuką lat minionych bierzemy z niej nieśmiertelny, jedyny na świecie żar, potężne, buntownicze tchnienie" - obwieszcza redakcja "Płomienia" w roku 1921 /organ prasowy "szkoły wileńskiej"/.