Syn wybitnego malarza Jacka Merzejewskiego. Od 1937 r. kształcił się w warszawskiej ASP w pracowni M. Kotarbińskiego; dyplom uzyskał w 1956 r. Prócz malarstwa zajmowały go plastyczne aspekty filmu. W 1950 r. rozpoczął pracę pedagogiczną w łodzkiej PWSTiF. W poszukiwaniu artystcznych tematów i inspiracji odbył szereg podróży, m.in. do Francji, Austrii, Niemiec, Anglii i Stanów Zjednoczonych. W l. 1975-1988 naprzemiennie przebywał w Holandii i w Polsce. Uczestniczył w wielu wystawach krajowych i zagranicznych, m.in. w ekspozycji "The Selective Eye" zorganizowanej w 1970 r. w Grown Tower Gallery w Los Angeles. W 1997 r. został uhonorowany Nagrodą im. J. Cybisa. Na ukształtowanie się postawy artystycznej Mierzejewskiego oddziałała w znaczący sposób sztuka Vermeera, estetyka Cézanne`a i twórczość ojca ewokująca specyficzny, nadrealny klimat. Pejzaże Jerzego Mierzejewskiego cechuje niepokojąca pustka, ludzka nieobecność, całkowite wyciszenie pogłębione oszczędną kolorystyką zamkniętą w gamie błękitów, zieleni, szarości i bieli. Wrażenie całkowitego bezruchu pogłębia w nich geometryzacja form natury, masymalnie zsyntetyzowanych, dookreślonych konturem lub rozmytych przez sfumato; rozbicie plamy barwnej na tysiące drobin wywołuje efekt rozwibrowanej atmosfery, rozedrgania światła zimnego jak o poranku, chłodnego o zmierzchu, wywołującego odczucia nostalgii, melancholii i smutku. Wyspekulowana kompozycja i ascetyczny język plastyczny dają wyraz próbom poszukiwania esencji bytu, pierwiastków najistotniejszych, wiecznych i niezmiennych. Prezentowany obraz należy do powstałej w latach 90. serii "Ogrody".