Eugeniusz Arct studia artystyczne rozpoczął w Kunstgewerbeschule w Lucernie (1918-1920). Następnie kształcił się w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Tadeusza Pruszkowskiego (1923-1930). Po ukończeniu studiów został asystentem na tej uczelni. W okresie międzywojennym związany był z kręgiem młodych malarzy skupionych wokół profesora Tadeusza Pruszkowskiego, z którymi wielokrotnie wyjeżdżał na plenery do Kazimierza nad Wisłą. Był współzałożycielem ugrupowania ?Szkoła Warszawska" oraz Bloku Zawodowych Artystów Plastyków, biorąc udział w wystawach tych grup. Wystawiał także w Salonach Instytutu Propagandy Sztuki, brał udział w pokazach sztuki polskiej za granicą. W czasie okupacji mieszkał w Warszawie, działając w konspiracji. Od 1946 wykładał na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, w 1950 został mianowany profesorem. Malował martwe natury, a przede wszystkim barwne, bliskie impresjonizmowi pejzaże i widoki miejskie. Były to przeważnie krajobrazy z Kazimierza nad Wisłą, z okolic Szczawnicy, pejzaże szwajcarskie i włoskie (Wenecja, Chioggia, Capri). W okresie powojennym malował szczególnie wiele motywów warszawskich.
olej, płótno;
71,5 x 80,5 cm;
sygnowany po prawej stronie u dołu: Eugeniusz Arct | 1941 na odwrocie napis czarną farbą: E. Arct | "Odwilż w Kazimierzu"
Eugeniusz Arct studia artystyczne rozpoczął w Kunstgewerbeschule w Lucernie (1918-1920). Następnie kształcił się w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Tadeusza Pruszkowskiego (1923-1930). Po ukończeniu studiów został asystentem na tej uczelni. W okresie międzywojennym związany był z kręgiem młodych malarzy skupionych wokół profesora Tadeusza Pruszkowskiego, z którymi wielokrotnie wyjeżdżał na plenery do Kazimierza nad Wisłą. Był współzałożycielem ugrupowania ?Szkoła Warszawska" oraz Bloku Zawodowych Artystów Plastyków, biorąc udział w wystawach tych grup. Wystawiał także w Salonach Instytutu Propagandy Sztuki, brał udział w pokazach sztuki polskiej za granicą. W czasie okupacji mieszkał w Warszawie, działając w konspiracji. Od 1946 wykładał na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, w 1950 został mianowany profesorem. Malował martwe natury, a przede wszystkim barwne, bliskie impresjonizmowi pejzaże i widoki miejskie. Były to przeważnie krajobrazy z Kazimierza nad Wisłą, z okolic Szczawnicy, pejzaże szwajcarskie i włoskie (Wenecja, Chioggia, Capri). W okresie powojennym malował szczególnie wiele motywów warszawskich.