Zbigniew Jarocki (1962 r.)

Najmłodszy z braci Jarockich. Jako dziecko bacznie obserwował rodzeństwo i również dość wcześnie zaczął przekładać pomysły na pierwsze próby budowania kompozycji przestrzennych. Malowanie, rysowanie oraz obrabianie drewna stanowiły najlepszą formę spędzania wolnego czasu. Ukończył LO w Łapach. Następnie, nie będąc pewnym swoich planów, rozpoczął studia na wydziale mechanicznym Politechniki Białostockiej. Szybko się jednak okazało, że nie odnajduje się w świecie maszyn dlatego odważnie podjął decyzję o realizowaniu swoich artystycznych pasji. Porzucił dotychczasowe zajęcie i przystąpił do egzaminów wstępnych na Wydział Rzeźby warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. W latach 1988-93 uczył się w pracowni Jana Kucza, pod którego okiem doskonalił technikę rzeźby a następnie obronił pracę dyplomową.

Pierwsze lata po ukończeniu akademii spędził w Warszawie. Jednak z czasem powrócił w rodzinne strony, gdzie w zaciszu stworzył własną pracownię. Ulubionym materiałem jest brąz, choć artysta często tworzy również w betonie i kamieniu. Jest autorem serii stylizowanych figur kobiecych o bujnych kształtach. Duża część twórczości stanowi rzeźba animalistyczna. Charakterystyczne są serie koni o uproszczonych grzywach, które nadają im ściśle indywidualny styl. Projektuje statuetki okolicznościowe, pamiątkowe medale a także popiersia.