Wincenty Wodzinowski należał do najpopularniejszych malarzy polskich przełomu XIX i XX wieku. Niezwykle utalentowany i płodny. Po ukończeniu warszawskiej Klasy Rysunkowej i krakowskiej Szkoły Sztuk Pięknych przeniósł się do Akademii Monachijskiej, gdzie studiował pod kierunkiem Aleksandra Wagnera. W Warszawie uczył go Wojciech Gerson, a w Krakowie wszyscy profesorowie ówczesnej szkoły łącznie z samym Janem Matejką. Wincenty Wodzinowski w roku 1896 osiedlił się w Soszowicach koło Krakowa i został profesorem malarstwa na Wyższych Kursach dla Kobiet przy krakowskim Muzeum Techniczno-Przemysłowym. Brał udział w wystawach w kraju i za granicą, a jego obrazy znajdują się w wielu kolekcjach muzealnych i kolekcjach prywatnych. W swojej bogatej twórczości dał wyraz niesłabnącej fascynacji wiejskim życiem. Malował przede wszystkim sceny rodzajowe z życia chłopów, portrety ludowe i pejzaże. Prawie zawsze podkreślał w nich radosną atmosferę spotkania bądź delikatnie sentymentalny moment zamyślenia.
Wodzinowski, dobrze przygotowany do swego zawodu, już w 23 roku życia zabłysnął obrazem Na swojską nutę zakupionym przez krakowskie Muzeum Narodowe w 1890 roku. W Monachium namalował Modele w przedsionku Akademii Monachijskiej, a po powrocie do Krakowa w 1992 roku Odpoczynek żniwiarzy, wyjątkowo dużego formatu, w sugestywny sposób odtwarzający upalny letni dzień i urok odpoczynku. Dziś obraz ten znajduje się w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie, zaś prezentowany obraz jest jedną z kilku wersji tematu, do którego artysta z chęcią powracał. W jasnej, optymistycznej palecie barwnej oddał on piękno i radość odpoczywających w letnim słońcu chłopów. W centrum kompozycji, odwrócony tyłem do widza stoi mężczyzna z kosą w prawej i fajką w lewej dłoni. Najwyraźniej opowiada zebranym jakąś ciekawą historię, ponieważ na twarzach kobiet i mężczyzny siedzących na trawie gości uśmiech. W tle oddany szkicowo lasek i bladoniebieskie niebo. Całość malowana energicznymi ruchami pędzla, z charakterystyczną swobodą i lekkością.