Studia artystyczne rozpoczął w warszawskiej Szkole Rysunkowej u J. Kauzika i M. Kotarbińskiego; naukę kontynuował w l. 1912-14 w krakowskiej ASP pod kierunkiem J. Mehoffera i J. Pankiewicza. Był współzałożycielem grupy warszawskich Formistów, z którymi wystawiał w Warszawie, Krakowie i Paryżu. Uczestniczył w salonach warszawskiego IPS i TZSP. Prezentował swe prace za granicą: w Wenecji (1920), Paryżu (1921), Rzymie (1925), Brukseli (1929) i Padwie (1932). Należał do poznańskiej grupy Świt (1921-26) oraz do Grupy Artystów Wielkopolskich Plastyka (od 1926). W 1922 został członkiem ugrupowania Rytm. W okresie 1922-39 piastował stanowisko kierownika Wydziału Tekstylnego Państwowej Szkoły Sztuk Zdobniczych w Poznaniu. Indywidualne wystawy artysty odbyły się w Poznaniu (1927, 1931, 1933, 1934) i Warszawie (1930). Sylwetkę artysty przypomniała ostatnio wystawa "Stowarzyszenie Artystów Polskich Rytm 1922-1932" (Muzeum Narodowe w Warszawie 2001). Stylizowany archaizm obrazów Roguskiego reprezentował umiarkowany typ warszawskiego formizmu. Prócz nowej formy wyzwolonej z reguł akademizmu, artysta poszukiwał środków wyrazu dla narodowych treści. Inspiracje czerpał zarówno ze sztuki quattrocenta, z freskowego malarstwa florenckiego i sieneńskiego, jak i z osiemnastowiecznych podhalańskich malowideł na szkle. Element folklorystyczny przejawiał się w rytmizacji uproszczonych form, hieratycznej kompozycji i wprowadzeniu elementów zdobniczych, wycinankowych palmet i kwiatów. Od surowej, prymitywnej sztuki ludowej odróżniał prace Roguskiego poprawny rysunek i bogatsza kolorystyka. Swe kompozycje artysta najczęściej wykonywał na desce; stosował technikę tempery i akwareli, którą pokrywał werniksem. W okresie przynależności do Rytmu malował sceny rodzajowe nie pozbawione humoru i zmysłu obserwacji; przykładem tego rodzaju pracy jest oferowany rysunek o dekoracyjnych walorach i sielankowej wymowie.