Uczył się w warszawskiej Klasie Rysunkowej W. Gersona, w latach 1881-85, studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych, kolejno u W. Łuszczkiewicza, F. Cynka i J. Matejki, "którego był ulubieńcem i faworytem", w 1885 w monachijskiej pracowni J. Brandta, a rok później u paryskiego malarza A. E. Carolus-Durana. Zamieszkał na stałe w Warszawie, skąd wyprawiał się w liczne podróże egzotyczne, w 1892 do północnej Afryki (Algierii, Tunisu, Maroka), w 1893 do Albanii i Dalmacji, 1895 do krajów bliskiego Wschodu, Egiptu, Iranu, Iraku i Turcji, w 1898 na Kaukaz i Krym. Był malarzem scen batalistycznych i wschodnich. Zafascynowany orientem, miał kolekcję wschodniej broni i tkanin, uważał się za znawcę tematu. Jego obrazy charakteryzuje wielka biegłość w oddaniu urody i żywiołowości koni, barwność orientu i doskonała obserwacja detali, takich jak specyficzne stroje czy architektura. Romantyczny wizerunek postaci Pawliszaka podsyca aura jego tragicznej śmierci, został on zastrzelony przez rzeźbiarza X. Dunikowskiego.
Prezentowana scena, sądząc po charakterystycznych strojach ukazanych na nim mężczyzn, rozgrywa się w Albanii (por. Pochód weselny w Albanii, w: Katalog wystawy Wacława Pawliszaka, Pałac Sztuki Warszawa Listopad 1924). Sygnaturą: Pawlischak podpisywał artysta swoje prace wykonywane w Tunisie i Rzymie w 1894: Venceslas de Pawlischak, 1892 Tunis 1893 Roma. Omawiany obraz powstał zapewne po 1893, kiedy Pawliszak wyjechał do Dalmacji i Albanii, przebywał wówczas dłużej w Skutarii.