Najmłodszy brat Maurycego Gottlieba, wybitnego malarza dziewiętnastowiecznego pochodzenia żydowskiego. Studia artystyczne odbył w l. 1896-1902 w krakowskiej ASP pod kierunkiem J. Malczewskiego i T. Axentowicza. Naukę kontynuował w Monachium w pracowni A. Ažbego. W 1904 r. zamieszkał w Paryżu, który opuścił jednak po wybuchu I wojny światowej, by walczyć w szeregach polskich Legionów. Był członkiem wiedeńskiego "Haagenbundu" i inicjatorem powstania krakowskiej "Grupy Pięciu" (1905). W l. 1917-1919 uczestniczył w wystawach formistów. W Paryżu, do którego powrócił w 1926, związany był ze środowiskiem Montparnasse`u, szczególnie blisko z kręgiem M. Kislinga i E. Zaka. Od l. 20. przeważały w jego malarstwie wielofiguralne kompozycje przedstawiające sceny pracy i posiłku. Ekspresyjnie spłaszczoną przestrzeń obrazową wypełniały ludzkie sylwetki o przestylizowanych, uwysmuklonych proporcjach, obwiedzione łamliwym, czarnym konturem. Symboliczną wymowę tych obrazów intensyfikowała mroczna, zgaszona gama barw. Ok. 1927 r. Gottlieb radykalnie zawęził kolorystykę do kilku tonów podstawowych - zieleni, różów i brązów - syntetyzując formy i odbierając im substancjalność. Oferowany rysunek pochodzący z 1926 zachowuje jeszcze intensywność barwnych akordów, harmonijnie zestraja fiolety, róże, błękity i żółcienie, zachwyca finezją linii lakonicznie opisujących sylwety odpoczywających cyrkowców. Konsekwentna rytmizacja i wewnętrzna koncentracja kompozycji przypomina o związkach, jakie łączyły Gottlieba z warszawskim Stowarzyszeniem Artystów Plastyków "Rytm" (1922-1932). Stąd też pokrewne stylistycznie prace artysty prezentowane były na wystawie ugrupowania, która odbyła się w 2001 w warszawskim Muzeum Narodowym.