„Początkowo małe koła, mieszczące się w polu prostokąta, stopniowo zaczęły się powiększać, wychodzić poza krawędzie obrazu. Pozostawały już tylko ich fragmenty w postaci wycinków kół – łuków, a te stawały się coraz bardziej płaskie dążąc do zagarnięcia coraz większej przestrzeni. Tak doszło do powstania w 1970 roku »fragmentu łuku o r=1970 cm«, a wraz z nim do zerwania z zamkniętą konstrukcją obrazu. Zacząłem sprawdzać jak zachowuje się łuk w przestrzeni i, co było nowym odkryciem, jak zachowuje się wobec niego przestrzeń. Pojawił się problem ograniczoności i nieograniczoności. Bowiem realizacja jako obiekt musiała z natury mieć swoje fizyczne granice, a zależało mi na tym, aby w umyśle patrzącego rozciągnąć je aż po granice wyobraźni”.
Jerzy Kałucki


Wydawnictwa Galerii Potocka noszą pieczątkę Muzeum Sztuki Aktualnej. Nazwa ta odsyła do koncepcji Jerzego Ludwińskiego ogłoszonej w 1966 roku. (J. Ludwiński, Muzeum Sztuki Aktualnej we Wrocławiu (koncepcja ogólna), [w:] Tegoż, Sztuka w epoce postartystycznej i inne teksty, wybór i oprac. Jarosław Kozłowski, Poznań – Wrocław 2009).

Autor proponował nową formułę muzeum, które byłoby raczej studiem eksperymentalnym niż muzeum w znaczeniu tradycyjnym. Zdaniem Ludwińskiego kolekcjonowanie prac nie mogłoby się w tym przypadku odbywać w sposób zachowawczy, tzn. po uznaniu historycznej ważności realizacji artystycznych: „Ostrożność musi więc zostać zastąpiona ryzykiem. Organizatorzy nowego muzeum muszą także wykazać możliwie największy refleks w reagowaniu na zjawiska artystyczne aktualnie powstające” (Tamże, s. 224). Najważniejszy, według teorii Ludwińskiego, byłby Dział akcj – „nadający ton całej działalności muzeum. Odbywałyby się tutaj wystawy artystyczne, pokazy, eksperymenty, demonstracje, zdarzenia, a także wystąpienia teoretyczne, odczyty, dyskusje” (Tamże, s. 225). O _Dziale eksperymentów wizualnych pisał z kolei tak: „Tu byłyby przeprowadzane badania nad »zachowaniem się« różnych form w przestrzeni, oparte na możliwie ścisłych metodach naukowych. Odbywałyby się doświadczenia z zakresu psychologii form i barw oraz innych dyscyplin naukowych przydatnych do tych celów” (Tamże, s. 226). W tym kontekście krytyk zakładał współpracę artystów z naukowcami, co miałoby zaowocować powstaniem w ramach Muzeum Sztuki Aktualnej instytutu badawczego. Natomiast Dział wydawniczy odpowiadałby za przygotowywanie katalogów: „Nie miałyby one formy tradycyjnej z podziałem na wstęp, spis prac i reprodukcje. Towarzyszące pokazom publikacje zawierałyby artykuły teoretyczne, różnego rodzaju ankiety, a nawet teksty polemiczne. Byłyby one także polem gry do wystąpień artystycznych” (Tamże, s. 227).

Galeria Potocka została założona w Krakowie przez Marię Annę Potocką w 1986 roku. Funkcjonowała do 2010 roku i była de facto prywatnym muzeum sztuki współczesnej, kolekcjonującym dzieła przekazywane przez artystów. Założycielka wydawała sygnowane przez twórców publikacje w nakładzie 100 egzemplarzy. Broszury Kałuckiego i Pamuły to przykładowe, a w dodatku pierwsze katalogi – katalogi nietypowe, odpowiadające idei Ludwińskiego. Publikacje z wypowiedziami teoretycznymi Kałuckiego i Pamuły świadczą o doskonałym wyczuciu przez Potocką pulsu sztuki współczesnej, gdyż nazwiska tych abstrakcjonistów są na liście najważniejszych polskich artystów drugiej połowy XX wieku.