Na początku swojej twórczości Janusz Eysymont uprawiał malarstwo gestu. Język abstrakcji zawsze był mu najbliższy, wierny pozostał mu do końca swojej twórczości. Dominantą dzieł Eysymonta jest światło i cień oraz potrzeba wypowiedzenia głębokiej, a zarazem lapidarnej treści. To wszystko skłaniało artystę do coraz większej oszczędności środków wyrazu. Sposób, w jaki artysta osiągał swój cel, odrębność języka malarskiego, radykalnie odróżniającego tę sztukę od propozycji innych twórców, stanowi gwarancję jej wyjątkowości i oryginalności.