Stefan Gierowski - niewątpliwie jeden z czołowych przedstawicieli współczesnej awangardy malarskiej, "klasyk polskiej nowoczesności".
Po okresie figuratywnym, gdzie następowała wyraźna postkubistyczna rytmizacja formy oraz jej uproszczenie, około roku 1957 Gierowski zaczyna tworzyć malarstwo niefiguratywne, które od tego czasu zaczyna być głównym obiektem jego zainteresowań. Swoje dzieło konsekwentnie "tytułuje" nadając im jedynie rzymską numeracje. Artysta kładzie nacisk na sam fenomen obrazu pozbawiając go wszystkich innych treści poza tymi, jakie niesie siła koloru i związane z nim emocje.
Oferowany obraz jest pracą niemal monochromatyczną, z wyraźnie zaznaczoną fakturą. Szaro-brązowa powierzchnia zostaje jednak
"zakłócona" przez występujące przy krawędziach plamy żółte i w odcieniach błękitu.
W tej pracy widać wpływ na Gierowskiego koncepcji unizmu Strzemińskiego, gdzie obraz ma oddziaływać na widza jedynie przez elementy plastyczne takie jak kolor, kształt i podział płaszczyzny obrazu.