Kompozycja jest bardzo charakterystyczna dla twórczości artystki i sytuujące ją w nurcie malarstwa materii. Eksperymentowanie z przekraczaniem medium obrazu poprzez doklejenie do powierzchni płótna przedmiotów zapośredniczonych z życia codziennego. Nie malowanie ich, ale bezpośrednie zawłaszczenie przedmiotu jako nowej wartości artystycznej. Nadanie przedmiotom statusu materii malarskiej, w tym przypadku są to: kawałek tłoczonej skóry pozszywanej sznurkiem oraz przedmioty metalowe. Całość kompozycji charakteryzuje się symetrią płaszczyzn i podziałów pól. Fascynacja realnością przedmiotu może wskazywać na inspiracje pop-artem, ale tu mamy do czynienia z przedmiotem ubogim, a nie apoteozą wartości konsumpcyjnych. „Ubogość przedmiotu” jest także bliska pojęciu realności najniższej rangi Tadeusza Kantora.

Absolwentka krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych (1951-1957), gdzie następnie była profesorem na Wydziale Form Przemysłowych. Członkini Grupy Nowohuckiej i drugiej Grupy Krakowskiej. Na przełomie 1962 i 1963 przebywała na stypendium w Paryżu. Oprócz obrazów sztalugowych tworzyła polichromie sakralne oraz projekty architektoniczne. Przedstawicielka malarstwa materii, tworzyła także abstrakcje i kompozycje przestrzenne (assemblage) wykorzystujące przedmioty codziennego użytku, aby badać i przekraczać granice obrazu jako medium.