Ukończył krakowską ASP, gdzie studiował malarstwo pod kierunkiem Władysława Jarockiego, Jerzego Fedkowicza i Zbigniewa Pronaszki. Równolegle studiował historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim. Swe obrazy prezentował na słynnej wystawie "Arsenału" w roku 1955. Na stałe związał się z Galerią "Krzywe Koło", gdzie w 1957 roku wystawił obrazy utrwalające moment dojścia artysty do malarstwa niefiguratywnego. Szczególna wrażliwość na jakości barwne pozwala włączyć jego twórczość w nurt malarstwa kolorystycznego. W latach 70. artysta zaczął dokonywać w swych obrazach podziału przestrzeni na barwne pola, kontrastując je i dopełniając okruchami czystej barwy. Jego malarstwo, pozornie dalekie od treści literackich, filozoficznych czy religijnych, w latach 80. zaczęło wkraczać w obszar metafizyki.
Prezentowany obraz to dzieło wybitne, które stanowi istotę malarstwa Gierowskiego polegającą na objawieniu się formy przez światło i barwę. Wrażliwość, czysta malarska emocja i swoisty język abstrakcji to zalety tego płótna, przez które możemy wkroczyć w obszar absolutnej wolności. Eksperymenty w zakresie koloru i emocji obrazu i związane z tym osiągnięcia twórcze czynią z Gierowskiego artystę niezwykle ważnego i cenionego w historii nowoczesnego malarstwa polskiego.

Obraz wystawiany: Stefan Gierowski, Obrazy 1957-2000, Muzeum Narodowe w Poznaniu 11 czerwca-31 lipca 2000; Galeria R, Poznań 2000
Reprodukowany: Katalog wystawy "Stefan Gierowski. Obrazy 1957-2000", Muzeum Narodowe w Poznaniu, Galeria R; Poznań 2000