Wybitna przedstawicielka École de Paris. Początkowo kształciła się w Szkole Rysunku i Malarstwa dla Kobiet M. Kotarbińskiego w Warszawie.

W 1901 roku wyjechała do Paryża, gdzie zamieszkała na stałe. Uczęszczała krótko do Académie de la Grande Chaumiere i Académie Colarossi, lecz uważała się za samouka. Od 1902 roku czynnie uczestniczyła w życiu artystycznym Paryża, regularnie wystawiała na Salonach i w galeriach. Przyjaźniła się z wieloma wybitnymi postaciami paryskiego świata sztuki i kultury, utrzymywała żywe kontakty z polonią, brała udział w wystawach krajowych.

Należała do Polskiego Związku Artystów Plastyków w Paryżu. Podróżowała do Hiszpanii i Szwajcarii. Podczas II wojny światowej ukrywała się na południu Francji, m.in. w Awinionie. Po 1945 roku wróciła do Paryża. Około 1900 roku malowała symbolistyczne, nastrojowe pejzaże, portrety, sceny figuralne, po 1902 roku pejzaże morskie i wiejskie z Bretanii pod wpływem syntetyzmu Szkoły z Pont-Avent. W pracach sprzed I wojny światowej widoczne są inspiracje kubizmem Cezannea. Jej własny postimpresjonistyczny styl odznaczał się skłonnością do monumentalizacji, wyrazistym konturem, bogatą gamą barw i różnorodną fakturą.

Prezentowane pejzaże to zapewne motyw z okolic Paryża i Montmarteu.