Studia artystyczne odbył w krakowskiej ASP pod kierunkiem J. Fedkowicza i Z. Pronaszki. W 1955 r. prezentował swe prace na przełomowej dla polskiej sztuki powojennej Ogólnopolskiej Wystawie Młodej Plastyki "Przeciw wojnie, przeciw faszyzmowi" zorganizowanej w warszawskim Arsenale. Po okresie malarstwa figuratywnego, Gierowski konsekwentnie uprawia od 1957 r. sztukę abstrakcyjną wciąż zmieniając jej formułę i wciąż poszukując nowych środków wyrazu. Artysta nie stosuje literackich bądź opisowych tytułów, nazywa swe prace "obrazami" i nadaje im numerację rzymską. Malarstwo Gierowskiego przekracza klarowne podziały i ustalone kategorie historii sztuki łącząc w sobie ekspresyjność i spontaniczność gestu znamienną dla abstrakcji typu informel ze spekulatywnością i intelektualizmem sztuki postkonstruktywistycznej. W latach 60. w jego kompozycjach dominować zaczęły walorowe kontrasty i gradacje. Natomiast w latach 70. artysta podjął analizę wzajemnego oddziaływania pól barwnych kontrastowo zderzonych lub rozbitych na plamy czystego pigmentu.
Do tego cyklu prac należy prezentowany a kompozycja oparta na zestawieniu płaszczyzny czerwieni i zieleni.