Materia, światło, ruch, przestrzeń, ich cechy, wzajemne związki i współzależności – to problemy, którymi zajmuje się Gierowski prawie od początku – pisał Mariusz Hermansdorfer w katalogu wystawy Emocja i ład we wrocławskim Muzeum Narodowym. Opisując, jakie przemiany zachodziły w twórczości artysty, Hermansdorfer stwierdza, że początkowo dominowały w niej problemy materii, zaś w następnych latach głównym elementem obrazów stało się światło, w konsekwencji czego pojawił się kolejny problem malarski – przestrzeń. Spontaniczne kształtowanie kompozycji spowodowało następnie głębszą refleksję na temat budowy płótna i jego konstrukcji. Artysta wprowadził wówczas linie proste i paraboliczne. Na kolejnym etapie twórczych zmagań, Stefan Gierowski porządkował kompozycję płótna wyłącznie gradacjami barwnymi. Przeciwstawił sobie duże płaszczyzny o odmiennych tonacjach, zbliżając się do rozwiązań z kręgu sztuki geometrycznej. Hermansdorfer podkreślał: Sugerują to stosunkowo wyraźne podziały kolorystyczne, sugeruje rodzaj kompozycji opartej na otoczeniu neutralnego tła zróżnicowaną kolorystycznie bordiurą, sugerują także efekty powidokowe. Zaznacza jednak, że analizując dzieła Gierowskiego, przede wszystkim trzeba szukać w nich tego, co niedopowiedziane, uczuciowe, a dopiero potem znajdować elementy konstrukcyjne, elementy pomocnicze. Wówczas sztuka Gierowskiego zaprezentuje swoje rzeczywiste wartości, a jego obrazy okażą się znakomitymi studiami przestrzeni malarskich, ale także bardzo subiektywnym zapisem doznań doświadczanych przez człowieka w zetknięciu z przyrodą i jej prawami. (Mariusz Hermansdorfer, Emocja i ład, Muzeum Narodowe we Wrocławiu, Wrocław 2004, s. 34-40)


Opłaty dodatkowe:
- do wylicytowanej ceny oprócz innych kosztów zostanie doliczona opłata wynikająca z prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymania wynagrodzenia zgodnie z Ustawą z dnia 4 lutego 1994 roku - o prawie autorskim i prawach pokrewnych (droit de suite).