Obraz reprodukowany w albumie:
– Ch. Sztyber, Mój drugi świat. Kolekcja malarstwa polskiego, Kielce (b.d.), il. b. s. 61.
Skąpany w letnim słońcu, sielski krajobraz Łagowa należy do cyklu obrazów prowincjonalno-gminnych tworzonych przed Dudę Gracza od 1986 roku do końca życia. Artysta – niegdysiejszy „malarski publicysta“ i demaskator przywar narodowych – przedstawia się w nim jako wrażliwy piewca piękna polskiego pejzażu. Agnieszka Jankowska-Marzec tak charakteryzowała ten ważny etap: Cykl (...) zainspirowany pobytami na plenerach w różnych częściach kraju, stał się jego wyznaniem wiary i przywiązania do tego, co lokalne i bliskie. Artysta żył niemal w zgodzie z rytmem natury, przestrzegając dawnego kalendarza pracy na wsi: malował od wiosny do jesieni, zimę przeznaczając na lektury i słuchanie muzyki, porządkując zapiski i papiery. Szczególnie chętnie odwiedzał wieś Brzegi na polskim Spiszu, Nadrzecze koło Biłgoraja, Kamion nad Wartą w centralnej Polsce, wsie Łagów i Buk w dzisiejszym województwie lubuskim. Pejzaże Dudy Gracza z jednej strony dawały się łatwo zidentyfikować jako typowo polskie krajobrazy horyzontalne: z niewielkimi zagajnikami, piaszczystymi ugorami i rozlewiskami, rozpadającymi się chałupami czy zaniedbanymi kamienicami, z drugiej, panujący w nich niepokojący letarg, z postaciami zastygłymi jakby w kadrach z filmu, nadawał im walor niemal wizyjny (A. Jankowska-Marzec, Jerzy Duda-Gracz, Bosz 2023 [esej wstępny], s. 19).
W „naszym“ obrazie, odpoczywającej na kwietnej łące grupie, daleko jednak do fantasmagorycznych zgrzybiałych ułanów, anielic, strzyg, czy wampierzy. W trójce postaci rozpoznać można artystę z rodziną: żoną Wilmą oraz córką Agatą, którym wiernie towarzyszy pies. Dzieło przynależy do szerszego zespołu autoportretów malarza i portretów najbliższych mu kobiet, które powstawały w różnych okresach twórczości i życiowych okolicznościach. Wśród nich można wymienić m.in.: A co się będziemy – autoportret z żoną, 1972/74, serię portretów-prezentów dla córki z okazji kolejnych urodzin, czy słynne Ora et colabora, 1982. W Łagowie-Lecie Duda Gracz umieścił kadr z prywatnego życia w wycinku natury, która w lecie osiąga pełnię urody. Tym samym kompozycja stanowi przykład spójnego połączenia dwóch gatunków, w których malarz realizował się najpełniej: portretu i pejzażu.
* Do wylicytowanej ceny oprócz innych kosztów zostanie doliczona opłata wynikająca z prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymania wynagrodzenia zgodnie z Ustawą z dnia 4 lutego 1994 roku - o prawie autorskim i prawach pokrewnych (droit de suite).
olej, płyta pilśniowa
79 x 60 cm
sygn. l.d.: DUDA GRACZ . 2129/97 .
Na odwrocie na płycie data: 25 VI 97 oraz nalepka autorska z danymi obrazu.
Obraz reprodukowany w albumie:
– Ch. Sztyber, Mój drugi świat. Kolekcja malarstwa polskiego, Kielce (b.d.), il. b. s. 61.
Skąpany w letnim słońcu, sielski krajobraz Łagowa należy do cyklu obrazów prowincjonalno-gminnych tworzonych przed Dudę Gracza od 1986 roku do końca życia. Artysta – niegdysiejszy „malarski publicysta“ i demaskator przywar narodowych – przedstawia się w nim jako wrażliwy piewca piękna polskiego pejzażu. Agnieszka Jankowska-Marzec tak charakteryzowała ten ważny etap: Cykl (...) zainspirowany pobytami na plenerach w różnych częściach kraju, stał się jego wyznaniem wiary i przywiązania do tego, co lokalne i bliskie. Artysta żył niemal w zgodzie z rytmem natury, przestrzegając dawnego kalendarza pracy na wsi: malował od wiosny do jesieni, zimę przeznaczając na lektury i słuchanie muzyki, porządkując zapiski i papiery. Szczególnie chętnie odwiedzał wieś Brzegi na polskim Spiszu, Nadrzecze koło Biłgoraja, Kamion nad Wartą w centralnej Polsce, wsie Łagów i Buk w dzisiejszym województwie lubuskim. Pejzaże Dudy Gracza z jednej strony dawały się łatwo zidentyfikować jako typowo polskie krajobrazy horyzontalne: z niewielkimi zagajnikami, piaszczystymi ugorami i rozlewiskami, rozpadającymi się chałupami czy zaniedbanymi kamienicami, z drugiej, panujący w nich niepokojący letarg, z postaciami zastygłymi jakby w kadrach z filmu, nadawał im walor niemal wizyjny (A. Jankowska-Marzec, Jerzy Duda-Gracz, Bosz 2023 [esej wstępny], s. 19).
W „naszym“ obrazie, odpoczywającej na kwietnej łące grupie, daleko jednak do fantasmagorycznych zgrzybiałych ułanów, anielic, strzyg, czy wampierzy. W trójce postaci rozpoznać można artystę z rodziną: żoną Wilmą oraz córką Agatą, którym wiernie towarzyszy pies. Dzieło przynależy do szerszego zespołu autoportretów malarza i portretów najbliższych mu kobiet, które powstawały w różnych okresach twórczości i życiowych okolicznościach. Wśród nich można wymienić m.in.: A co się będziemy – autoportret z żoną, 1972/74, serię portretów-prezentów dla córki z okazji kolejnych urodzin, czy słynne Ora et colabora, 1982. W Łagowie-Lecie Duda Gracz umieścił kadr z prywatnego życia w wycinku natury, która w lecie osiąga pełnię urody. Tym samym kompozycja stanowi przykład spójnego połączenia dwóch gatunków, w których malarz realizował się najpełniej: portretu i pejzażu.
* Do wylicytowanej ceny oprócz innych kosztów zostanie doliczona opłata wynikająca z prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymania wynagrodzenia zgodnie z Ustawą z dnia 4 lutego 1994 roku - o prawie autorskim i prawach pokrewnych (droit de suite).