Janusz Tarabuła jest jednym z najważniejszych przedstawicieli malarstwa materii w Polsce. Należał do Grupy Nowohuckiej, aktywnej w latach 1956-1961, której członkowie weszli następnie w skład Grupy Krakowskiej. Prezentowany obraz powstał w momencie, kiedy malarstwo materii w Polsce osiągnęło apogeum. Jak podkreśla Marta Tarabuła, okres 1958-1963 to największy rozkwit tej tendencji w naszym kraju. Estetyka ta była wówczas popularyzowana nawet przez prasę: „[...] malarstwo materii po okresie pierwszych eksperymentów rozpowszechniło się tak szeroko, że nawet »Polska« - popularne pismo dla inteligentów – zachęcała (z końcem roku 1962) może i wam uda się dostrzec urok żywej materii?” (M. Tarabuła, Próba czasu, w: Malarstwo materii 1958-1963: Grupa Nowohucka, Kraków 2000, s. 7-8). W 1960 roku Janusz Tarabuła przybliżał swoją koncepcję artystyczną: „[...] malarstwo to przetwarzanie materii, nadawanie jej nowego znaczenia. stwarzanie specyficznej materii malarskiej. [...] Współczesne malarstwo, odrzucając warstwy literackie i pojęciowe, wydobywa spod nich warstwę najgłębszą, samą materię obrazu – dotąd niedocenianą i tu znajduje nowe środki wyrazu”. W 2000 roku malarz dopowiadał: „Nie chodzi o to, żeby zrobić obraz ładny, ani o to, aby był programowo brzydki. Estetyka, podobnie jak antyestetyka, była poza kręgiem naszych zainteresowań. Chodziło o to, aby osiągnąć wyraz. [...] Twórczość przeniosła się w sferę koncepcji”. Była to polska wersja arte povera, jak dodawał Tarabuła, wersja „prowincjonalna, nasza, swojska”: „Prawdziwą inspiracją [...] stała się otaczająca nas rzeczywistość: spękane i odrapane tynki, spróchniałe deski podmiejskich płotów, romańskie kamienie starych murów, zniszczone wytwory wiejskiej kultury materialnej, błoto, kurz, wszystkie te »przedmioty niższej rangi«, jak nazywał je Kantor” (wypowiedź artysty w: Malarstwo materii 1958-1963..., dz. cyt., s. 165-166).