Nie bez powodu Stanisławskiego uznano za piewcę polskiego krajobrazu. Próżno szukać w jego malarstwie ludzi. Oszołomiony widokami cudów natury stał się poetą pejzażu. Jego, malowane z całą szczerością, miniaturowe dzieła są przykładem malarskiej doskonałości artysty. W niewielkie ramy zamyka olbrzymie połacie pejzażu, nie tracąc przy tym odczucia przestronności. W prezentowanym obrazie dominującą rolę artysta powierzył skąpanemu w blasku słońca obłokowi, zawieszonemu nad skrajem lasu.