Kolejnym etapem eksperymentów było włączenie w przestrzeń obrazu przestrzeni rzeczywistej poprzez wycinanie otworu w płaszczyźnie płótna lub deski. W oferowanej pracy przejawia się znamienna dla twórcy postawa duchowej koncentracji i intelektualnej spekulatywności, którym towarzyszy nierozłącznie formalny ascetyzm. Dzieło należy do serii "Passe-par-tout" powstającej od 1990 r., realizowanej zarówno w postaci obiektów jak i instalacji czy grafik (m.in. "Podłogowe passe-par-tout", 1993; "Passe-par-tout światła", 1994; "Passe-par-tout ciemności", 1995). Znalazła w niej wyraz koncepcja obrazu potencjalnego utożsamionego z obrazem pustym. Pustka staje się w rozumieniu Berdyszaka sensem "indywidualnych kreacji", nieznaną przestrzenią wypełnianą w rozmaity sposób w odczuciu i wyobraźni odbiorcy. W serii tej odwrócona zostaje tradycyjna relacja "obraz - rama" czy "rycina - passe-partout"; tutaj rama przeważa swą materialną konkretnością nad abstrakcyjną przestrzenią wewnętrzną, która otwiera się w wycięciach obramienia. Przestrzeń ta, w zależności od tego na jakim tle jest eksponowana praca wprowadza nieprzewidywalne efekty świetlne, kolorystyczne i fakturowe, n.p. chropawość płaszczyzny ściany czy podłogi. Efekt ten prowokuje rozmaite zależności plastyczne, pobudza zróżnicowane interpretacje i sensy.