"W mowie obrazów Sobczyk od początku pokładał wiele zaufania. Figuratywizm, wielkie tematy, rozbudowane narracje, wielowątkowe treści, skomplikowane znaczenia symboliczne, tytuły budowane na zasadzie paradoksu - wszystko to stanowiło łakomy kąsek dla interpretatorów. Dziś cała ta literatura, typowa dla obrazów Sobczyka z lat osiemdziesiątych, wydaje się być tylko powierzchnią rzeczy czymś w rodzaju dymnej zasłony. Z perspektywy obrazów, które powstały ostatnio widać, że Sobczyk - próbując różnych możliwości - w gruncie rzeczy pracował wciąż nad jednym i tym samym zagadnieniem: jak, nie tracąc wiary w mowę obrazów, oddać czystą ideę? Prace z ostatnich lat wydają się być bliższe odpowiedzi na to pytanie. Sobczyk porzucił wielosłowie, uprościł kompozycję, zrezygnował z fajerwerków - i własną metodą próbuje osiągnąć harmonię między "okiem wewnętrznym" i "okiem zewnętrznym". Za ten wysiłek i za wytrwałość idealisty należy mu się dobre słowo..."
Marta Tarabuła, fragment wstępu z katalogu wystawy Uproszczenie sztuki w Królikarni, 1996