Malarz, rysownik i ilustrator, kształcił się w warszawskiej Klasie Rysunkowej W. Gersona (1890-1891), studia kontynuował w krakowskiej SSP pod kierunkiem I. Jabłońskiego, J. Matejki, W. Łuszczkiewicza, F. Cynka i J. Unierzyskiego (1891-1893), naukę uzupełniał w akademii monachijskiej oraz w Académie Julian w Paryżu. W 1898 wraz z żoną przeniósł się do Rzymu, gdzie mieszkał z przerwami do ok. 1921. Wielokrotnie przyjeżdżał do Polski. Działał w Warszawie, Rzymie, Florencji. Od 1908 był członkiem rzeczywistym TZSP. Jego malarstwo nawiązuje do osiągnięć europejskiego symbolizmu, tworzył kompozycje symboliczne i baśniowe, pejzaże i portrety. Był jednym z najwybitniejszych twórców secesyjnej grafiki książkowej. Współpracował z polskimi i zagranicznymi czasopismami literacko-artystycznymi. W 1900 został powołany przez Zenona Przesmyckiego na współpracownika „Chimery”, jego prace ilustratorskie w dużej mierze decydowały o walorach wizualnych pisma. W opinii Katarzyny Kulpińskiej „Ilustracje do ‘Króla Kafetuy i ‘Miłości’ należą do najlepszych dzieł artysty, który za pomocą prostych środków i zabiegów formalnych potrafił oddać nastrój, zgodny z charakterem utworu literackiego”. Autorka wspomina o roli, jaką w sztuce Okunia i sztuce secesji miały odegrać kobiece włosy, motyw o silnym podtekście erotycznym. Podkreśla również fakt częstego łączenia motywu włosów i instrumentu muzycznego i tak na rysunku Okunia do „Miłości” Jana Kasprowicza: „…pasma kobiecych włosów przeobrażają się w struny liry…”.
(Katarzyna Kulpińska „Szata graficzna młodopolskich czasopism literacko-artystycznych”, DiG, Warszawa, 2005, ss. 90, 91, 287).