Edward Dwurnik w swoich Podróżach autostopem od 40 lat opisuje polski pejzaż małych i dużych miast. W ten sposób "sportretował" całą prowincjonalną i wielkomiejską Polskę. Jego Krakowskie Przedmieście zawisło nawet w Pałacu Precydenckim. Z czasem artysta przekroczył granice kraju, już nie autostopem a mercedesem i zaczął portretować zagranicę. Pojawiły się widoki obcych miast i miasteczek. Na wystawę artysta wybrał parę uzupełniających się obrazów, które stanowią swoistą klamrę całego cyklu - dwa tej samej wielkości obrazki przedstawiające Nowy Sącz i Nowy Jork. Dwa światy, które dzieli przepaść cywilizacyjnej skali a łączy ten sam format obrazu.


Urodzony w 1943 roku. Studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie na Wydziale Malarstwa, a także okresowo na Wydziale Rzeźby. Dyplom uzyskał w pracowni prof. Eugeniusza Eibischa. c Obdarzony legendarną płodnością artysta według własnego rejestru stworzył już ponad 3,5 tysiąca obrazów oraz 10 tysięcy rysunków. Wszystkie swoje prace klasyfikuje, tworząc cykle m.in. Sportowcy, Robotnicy, Droga na wschód, Podróże autostopem. Jego malarstwo jest zwierciadłem przemian zachodzących w Polsce. W 1981 roku w jego pracowni zapoczątkowany został cykl Warszawa, będący proroczą wizją stanu wojennego. Styl malarski Dwurnika charakteryzuje się z jednej strony szkicowością ujęcia, z drugiej niezwykłą dbałością o najmniejszy detal. Buduje kompozycji wieloelementowe, skomplikowane, o gęstej siatce powiązań wewnętrznych między elementami obrazu. U bohaterów swoich obrazów bezwzględnie wytyka najmniejszą wadę, ułomność, wyolbrzymia ją, piętnuje. W latach 1992-1997 Dwurnik pracował nad cyklem Błękitny - ukazującymi abstrakcyjne w formie pejzaże morskie. Został nagrodzony m.in.: Nagrodą Kulturalną "Solidarności" (1983), Nouvelle Biennale de Paris (1985), nagrodą Olimpiady Sztuki w Seulu (1988) i Nagrodą Fundacji Sztuki Współczesnej (1992).