Literatura:
- Szczęsny Rutkowski, Edward Wittig, War- szawa 1925, s. 16.
- Władysław Kozicki, Edward Wittig. Rozwój i twórczość, Warszawa 1932, s. 17.
Zaprojektowany w roku 1898 nóż do rozcinania papieru „w formie nimfy siedzącej na dużem stylizowanem pawiem piórze”, wymieniany jest w monografiach artysty jako jedna z jego najwcześniejszych prac. Dwa inne egzemplarze według tego modelu znajdują się w zbiorach Muzeum Narodo- wego w Warszawie (dar z roku 1911) oraz Muzeum Mazowieckiego w Płocku (z datą 1903).
Władysław Kozicki pisze, że Wittig przed wstąpieniem do wiedeńskiej Akademii musiał podjąć pracę zarobkową: „nauczył się rytowania metali i zdobił w ten sposób rozmaite drobne przedmioty użytkowe”. Dzięki nabytej praktyce rzemieślniczej artysta posiadł cenne w profesji rzeźbiarza umiejętności: „Jak wiadomo - pisze Kozicki - są w naszych czasach rzeźbiarze o talencie nawet bardzo wielkim, którzy uważają pracę swą za skończoną, gdy ulepią model w glinie. Resztę powierzają w zupełności rękom robotników, odlewaczy i kamieniarzy. Tych artystów nazywał Wittig zawsze z pewnem słusznem lekceważeniem modelatorami. On sam wyszedł z rzemiosła. Zanim stał się artystą, był przedtem rzemieślnikiem. Zaznajomił się najpierw w Wiedniu z modelowaniem w twardym wosku i z techniką sporządzania odlewów brązowych, ze sposobami wykończania ich, cyzelowania i patynowania”. Utrzymany w stylistyce secesyjnej oferowany nóż, odlany i wykończony najpewniej przez samego rzeźbiarza, jest niewątpliwie świadectwem jego wysokich umiejętności w zakresie niełatwej sztuki brązownictwa.
brąz odlewany, patynowany, 32,9 x 5,7 x 1,3 cm
sygn. na ostrzu: E. Wittig
stan zachowania: ślady napraw przy nasadzie ostrza
Literatura:
- Szczęsny Rutkowski, Edward Wittig, War- szawa 1925, s. 16.
- Władysław Kozicki, Edward Wittig. Rozwój i twórczość, Warszawa 1932, s. 17.
Zaprojektowany w roku 1898 nóż do rozcinania papieru „w formie nimfy siedzącej na dużem stylizowanem pawiem piórze”, wymieniany jest w monografiach artysty jako jedna z jego najwcześniejszych prac. Dwa inne egzemplarze według tego modelu znajdują się w zbiorach Muzeum Narodo- wego w Warszawie (dar z roku 1911) oraz Muzeum Mazowieckiego w Płocku (z datą 1903).
Władysław Kozicki pisze, że Wittig przed wstąpieniem do wiedeńskiej Akademii musiał podjąć pracę zarobkową: „nauczył się rytowania metali i zdobił w ten sposób rozmaite drobne przedmioty użytkowe”. Dzięki nabytej praktyce rzemieślniczej artysta posiadł cenne w profesji rzeźbiarza umiejętności: „Jak wiadomo - pisze Kozicki - są w naszych czasach rzeźbiarze o talencie nawet bardzo wielkim, którzy uważają pracę swą za skończoną, gdy ulepią model w glinie. Resztę powierzają w zupełności rękom robotników, odlewaczy i kamieniarzy. Tych artystów nazywał Wittig zawsze z pewnem słusznem lekceważeniem modelatorami. On sam wyszedł z rzemiosła. Zanim stał się artystą, był przedtem rzemieślnikiem. Zaznajomił się najpierw w Wiedniu z modelowaniem w twardym wosku i z techniką sporządzania odlewów brązowych, ze sposobami wykończania ich, cyzelowania i patynowania”. Utrzymany w stylistyce secesyjnej oferowany nóż, odlany i wykończony najpewniej przez samego rzeźbiarza, jest niewątpliwie świadectwem jego wysokich umiejętności w zakresie niełatwej sztuki brązownictwa.