Paulina Litwin, artystka wizualna urodzona w Polsce, od 2018 roku mieszka i pracuje w Paryżu. Absolwentka kilku szkół artystycznych, w tym KSP w Kazimierzu Dolnym nad Wisłą oraz WA UMCS w Lublinie, gdzie uzyskała tytuł magistra sztuk pięknych.
Do 2018 roku aktywnie związana z życiem kulturalnym Lublina, uczestniczyła w takich wydarzeniach jak Noc Kultury, Carnaval Sztukmistrzów, Festiwal KODY, Najstarsze Pieśni Europy... Jej prace prezentowane były na licznych wystawach w Polsce i za granicą. W 2016 roku otrzymała stypendium Prezydenta Miasta Lublina za projekt malarski „Gorzkie Żale”.
Zmiana kraju redefiniowała język i styl malarski artystki.
Od 2019 roku Litwin realizuje cykl „NO BODY”, który bada relacje ciała w sztuce, stawiając je w centrum uwagi jako główny nośnik komunikacji pozawerbalnej. Projekt ten dekonstruuje tradycyjny portret, koncentrując się na gestach, postawach i interakcjach ciał, eliminując twarz i dając przestrzeń dla własnych interpretacji emocji, wewnętrznych procesów i napięć. Inspirowany każdą możliwą ekspresją cielesną, w tym tańcem, sportem, seksualnością czy akrobatyką, cykl stawia pytanie o naturę intymności i sposób, w jaki ciało może wyrażać to, co niewypowiedziane.
Press & media:
Prace Litwin publikowane były w grudniowym (2024) wydaniu K MAG #121 "Babylon", a w październiku 2024 artysdtka udzieliła wywiadu na antenie RNŚ.
https://nowyswiat.online/podcasty/krotkie-zwierzenia-150
NO BODY
- since 2019...
The Body as an Absent Portrait
"Ludzka twarz, tradycyjnie postrzegana jako centrum ekspresji emocjonalnej i tożsamości w historii sztuki, tutaj staje się punktem nieobecności. Podczas gdy malarstwo figuratywne często skupia się na twarzy jako lustrze emocji, ten projekt proponuje nowe podejście – ciało jako główny wektor komunikacji pozawerbalnej.
Artystka kwestionuje dominację twarzy w portrecie, czerpiąc inspirację z badań nad fizjonomiką i teorii ewolucyjnych dotyczących rozpoznawania twarzy.
Prozopagnozja, czyli „ślepota twarzy”, podkreśla znaczenie innych sygnałów płynących z ciała w interpretowaniu relacji międzyludzkich.
Ten cykl, całkowicie pozbawiony twarzy, dekonstruuje ich rolę i uwalnia ciało w ruchu jako jedynego nośnika znaczenia.
Zainspirowana tańcem, teatrem, akrobatyką, a nawet erotyzmem, artystka podkreśla zdolność ciała do przekazywania uniwersalnych komunikatów za pomocą gestów, postawy i relacji z innymi ciałami. Ruch i gest stają się tutaj formą uniwersalnego języka.
W tej cielesnej abstrakcji każda interakcja staje się zaproszeniem do interpretowania emocji, pragnień i napięć – bez udziału twarzy, która narzucałaby jednoznaczną narrację.
Kompozycja i użycie koloru są starannie przemyślane, by unikać przesadnego lub makabrycznego patosu – zamiast tego artystka dąży do czystego wyrazu form i relacji. Inspiracja rzeźbą klasyczną, taką jak Nike z Samotraki, dobrze ilustruje ten paradoks: ciało bez głowy, a mimo to niosące transcendentalne znaczenie.
Nieobecność staje się obecnością.
Projekt ten, pomyślany i zapoczątkowany w 2019 roku – jeszcze przed pandemią, lecz głęboko wzbogacony przez doświadczenie izolacji i dystansu społecznego – stawia pytanie o naszą fundamentalną potrzebę bliskości fizycznej, obecności i cielesnej ekspresji w świecie, w którym kontakt międzyludzki został w dużej mierze zredukowany do reprezentacji cyfrowych.
W tym zbiorze wielkoformatowych prac widz zostaje zaproszony do kontemplacji relacji między ciałami w ruchu, do ponownego przemyślenia własnych wyobrażeń o intymności i języku ciała oraz do zadania pytania: czym właściwie jest portret?
Co dzieje się z intymnością, gdy twarz znika?
Każde płótno pozostawia przestrzeń na wielość interpretacji. To od Ciebie zależy, co zobaczysz, co bez twarzy przekazują Ci te ciała i jaką opowiadają historię.”
tłum. z franc.
Paul Heguy – artysta i teoretyk sztuki, kurator w Muzeum Yves Saint Laurent w Paryżu
olej, płótno, 100 x 100 cm,
sygn. i opisana na odwrocie: Paulina Litwin, Centauromachia, oil on canvas, 2021/22
Paulina Litwin, artystka wizualna urodzona w Polsce, od 2018 roku mieszka i pracuje w Paryżu. Absolwentka kilku szkół artystycznych, w tym KSP w Kazimierzu Dolnym nad Wisłą oraz WA UMCS w Lublinie, gdzie uzyskała tytuł magistra sztuk pięknych.
Do 2018 roku aktywnie związana z życiem kulturalnym Lublina, uczestniczyła w takich wydarzeniach jak Noc Kultury, Carnaval Sztukmistrzów, Festiwal KODY, Najstarsze Pieśni Europy... Jej prace prezentowane były na licznych wystawach w Polsce i za granicą. W 2016 roku otrzymała stypendium Prezydenta Miasta Lublina za projekt malarski „Gorzkie Żale”.
Zmiana kraju redefiniowała język i styl malarski artystki.
Od 2019 roku Litwin realizuje cykl „NO BODY”, który bada relacje ciała w sztuce, stawiając je w centrum uwagi jako główny nośnik komunikacji pozawerbalnej. Projekt ten dekonstruuje tradycyjny portret, koncentrując się na gestach, postawach i interakcjach ciał, eliminując twarz i dając przestrzeń dla własnych interpretacji emocji, wewnętrznych procesów i napięć. Inspirowany każdą możliwą ekspresją cielesną, w tym tańcem, sportem, seksualnością czy akrobatyką, cykl stawia pytanie o naturę intymności i sposób, w jaki ciało może wyrażać to, co niewypowiedziane.
Press & media:
Prace Litwin publikowane były w grudniowym (2024) wydaniu K MAG #121 "Babylon", a w październiku 2024 artysdtka udzieliła wywiadu na antenie RNŚ.
https://nowyswiat.online/podcasty/krotkie-zwierzenia-150
NO BODY
- since 2019...
The Body as an Absent Portrait
"Ludzka twarz, tradycyjnie postrzegana jako centrum ekspresji emocjonalnej i tożsamości w historii sztuki, tutaj staje się punktem nieobecności. Podczas gdy malarstwo figuratywne często skupia się na twarzy jako lustrze emocji, ten projekt proponuje nowe podejście – ciało jako główny wektor komunikacji pozawerbalnej.
Artystka kwestionuje dominację twarzy w portrecie, czerpiąc inspirację z badań nad fizjonomiką i teorii ewolucyjnych dotyczących rozpoznawania twarzy.
Prozopagnozja, czyli „ślepota twarzy”, podkreśla znaczenie innych sygnałów płynących z ciała w interpretowaniu relacji międzyludzkich.
Ten cykl, całkowicie pozbawiony twarzy, dekonstruuje ich rolę i uwalnia ciało w ruchu jako jedynego nośnika znaczenia.
Zainspirowana tańcem, teatrem, akrobatyką, a nawet erotyzmem, artystka podkreśla zdolność ciała do przekazywania uniwersalnych komunikatów za pomocą gestów, postawy i relacji z innymi ciałami. Ruch i gest stają się tutaj formą uniwersalnego języka.
W tej cielesnej abstrakcji każda interakcja staje się zaproszeniem do interpretowania emocji, pragnień i napięć – bez udziału twarzy, która narzucałaby jednoznaczną narrację.
Kompozycja i użycie koloru są starannie przemyślane, by unikać przesadnego lub makabrycznego patosu – zamiast tego artystka dąży do czystego wyrazu form i relacji. Inspiracja rzeźbą klasyczną, taką jak Nike z Samotraki, dobrze ilustruje ten paradoks: ciało bez głowy, a mimo to niosące transcendentalne znaczenie.
Nieobecność staje się obecnością.
Projekt ten, pomyślany i zapoczątkowany w 2019 roku – jeszcze przed pandemią, lecz głęboko wzbogacony przez doświadczenie izolacji i dystansu społecznego – stawia pytanie o naszą fundamentalną potrzebę bliskości fizycznej, obecności i cielesnej ekspresji w świecie, w którym kontakt międzyludzki został w dużej mierze zredukowany do reprezentacji cyfrowych.
W tym zbiorze wielkoformatowych prac widz zostaje zaproszony do kontemplacji relacji między ciałami w ruchu, do ponownego przemyślenia własnych wyobrażeń o intymności i języku ciała oraz do zadania pytania: czym właściwie jest portret?
Co dzieje się z intymnością, gdy twarz znika?
Każde płótno pozostawia przestrzeń na wielość interpretacji. To od Ciebie zależy, co zobaczysz, co bez twarzy przekazują Ci te ciała i jaką opowiadają historię.”
tłum. z franc.
Paul Heguy – artysta i teoretyk sztuki, kurator w Muzeum Yves Saint Laurent w Paryżu