Feliks Słupski kształcił się w warszawskiej Szkole Rysunkowej Wojciecha Gersona (1886-89) oraz w Monachium w Kunstgewerbeschule i paryskiej Académie Julian. Wiadomo, że w latach 80-tych i 90-tych XIX wieku korzystał ze stypendiów Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych, które umożliwiły mu studia za granicą. Począwszy od 1890 roku wielokrotnie prezentował swoje prace w Zachęcie (której był członkiem). Uczestniczył także w Salonach w Paryżu: Salon Societé des Artistes Francais (1898, 1899), Wystawa Powszechna (1900 - otrzymał wówczas brązowy medal). Od około 1900 roku mieszkał w Warszawie i prowadził aktywną działalność pedagogiczną. W 1904 roku założył, wraz z żoną Marią, własną szkołę malarstwa. W okresie 1921-24 był profesorem w Szkole Sztuk Pięknych, a od 1926 do 1935 roku jej dyrektorem. W czasie II wojny światowej przebywał w Warszawie. Słupski malował głównie portrety, akty oraz sceny rodzajowe i pejzaże. Tworzył w konwencji realistycznej.