Malarz, grafik, rysownik, fotograf, eseista, profesor ASP w Warszawie. Studiował w krakowskiej ASP u profesorów Z. Radnickiego, W. Taranczewskiego i Z. Pronaszki oraz pracowniach grafiki profesorów A. Jurkiewicza i K. Strzednickiego. Wykładał na Wydziale Architektury Wnętrz w Krakowie, a w 1974 roku objął Samodzielną Pracownię Malarstwa na ASP w Warszawie. W 1985 roku otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego tej uczelni, a w latach 1987-1990 był jej rektorem.
Uprawiał malarstwo, grafikę warsztatową (litografia, serigrafia) i użytkową (plakat) oraz refleksję teoretyczną o sztuce. Jego wczesne obrazy to przede wszystkim martwe natury w duchu oszczędnego realizmu. Także w litografiach z tego okresu pojawiał się realizm egzystencjonalny i symboliczny. W kolejnych latach postępowało stopniowe odrealnienie i uabstrakcyjnienie kształtów na płótnach. A w 1966 roku dochodzi do wyraźnej przemiany w jego malarstwie. Pojawiają się obrazy-collage, na których artysta umieszcza zatopione w gorącej masie drobne przedmioty lub ich fragmenty. Etap malowania reliefów trwał dość krótko i artysta powrócił do malarstwa płaskiego. Odtąd przedmioty i krajobrazy na płótnach Tarasina nasuwają skojarzenia z naturą i rzeczywistością, chociaż mają swoją absolutną autonomię.
serigrafia, papier, 39 x 27 cm w świetle passe-partout
sygn. p.d. l.d. E/A
Egzemplarz autorski otrzymany przed ostatnią wystawą Tarasina w CSW Zamek w Warszawie. Praca reprodukowana w katalogu wystawy.
* droit de suite
Malarz, grafik, rysownik, fotograf, eseista, profesor ASP w Warszawie. Studiował w krakowskiej ASP u profesorów Z. Radnickiego, W. Taranczewskiego i Z. Pronaszki oraz pracowniach grafiki profesorów A. Jurkiewicza i K. Strzednickiego. Wykładał na Wydziale Architektury Wnętrz w Krakowie, a w 1974 roku objął Samodzielną Pracownię Malarstwa na ASP w Warszawie. W 1985 roku otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego tej uczelni, a w latach 1987-1990 był jej rektorem.
Uprawiał malarstwo, grafikę warsztatową (litografia, serigrafia) i użytkową (plakat) oraz refleksję teoretyczną o sztuce. Jego wczesne obrazy to przede wszystkim martwe natury w duchu oszczędnego realizmu. Także w litografiach z tego okresu pojawiał się realizm egzystencjonalny i symboliczny. W kolejnych latach postępowało stopniowe odrealnienie i uabstrakcyjnienie kształtów na płótnach. A w 1966 roku dochodzi do wyraźnej przemiany w jego malarstwie. Pojawiają się obrazy-collage, na których artysta umieszcza zatopione w gorącej masie drobne przedmioty lub ich fragmenty. Etap malowania reliefów trwał dość krótko i artysta powrócił do malarstwa płaskiego. Odtąd przedmioty i krajobrazy na płótnach Tarasina nasuwają skojarzenia z naturą i rzeczywistością, chociaż mają swoją absolutną autonomię.