W 1948 roku Andrzej Wróblewski namalował serię obrazów abstrakcyjnych będących wyrazem sprzeciwu wobec dominującego w krakowskiej Akademii modelu nauczania w duchu estetyki koloryzmu. Poszukujący własnego języka artystycznej wypowiedzi młody adept malarstwa skupił się wówczas na dwóch motywach – kompozycjach kół i okręgów określanych tytułami takimi, jak Niebo, Ziemia, Słońce i inne gwiazdy oraz uproszczonych przedstawieniach ryb. O specyfice tego okresu w twórczości malarza pisał Andrzej Kostołowski w publikacji wydanej z okazji wystaw monograficznych, które miały miejsce w w warszawskiej „Zachęcie“ w 1995 oraz w Muzeum Narodowym w Krakowie w 1996:
Określane jako abstrakcje, obrazy artysty z 1948 roku, w gruncie rzeczy nie są dziełami nieprzedstawiającymi, aczkolwiek zadziwiają dojrzałością w niezawodności kompozycji i stawianiem radykalnej problematyki. (...) To, co wydaje się być abstrakcją w duchu neoplastycznym, jest studium konstrukcji. Inne prace to notatki strukturalne, wymiennie traktujące elementy mikro- i makrokosmiczne: od widoków zabarwionych glonów czy bakterii pod mikroskopem, po zbudowane podobnie ciała niebieskie. (...) Kalejdoskopowa i niezawodnie zawieszona w pustce kula Ziemi jest równie wspaniale, „dziecięco“ ludyczna jak Niebo nad górami. Niebo pulsuje „swobodną grą kierunków albo raczej energii w różnych fazach strukturyzacji“, co daje jednoczesne „poczucie chaosu i równomierności“. (A. Kostołowski, Andrzej Wróblewski – konfrontacja i rozliczenia [w:] Andrzej Wróblewski, Galeria Sztuki Współczesnej Zachęta, Warszawa 1998, s. 15).
Obraz wystawiany i reprodukowany w:
– Andrzej Wróblewski, Galeria Zderzak, Kraków 1994 – Andrzej Wróblewski, red. Zofia Gołubiew, Galeria Sztuki Współczesnej Zachęta, Muzeum Narodowe w Krakowie, Fundacja Instytut Promocji Sztuki, Warszawa 1998, s. 194 (widok ekspozycji pracy na wystawie w Galerii Zderzak, Kraków 1994);
– Antoni Michalak, konsultacje Anna Król, Andrzej Wróblewski, Toruń 2003 (publikacja towarzysząca wystawie: Andrzej Wróblewski. Rysunki i gwasze z kolekcji prywatnej, Muzeum Okręgowe, Toruń XI 2003), il. s. 52
(do góry nogami), s. 86 (fot. pracy na wystawie);
– Przyczynek do dyskusji jak stworzyć regionalną ko lekcję „Znaki Czasu“?, folder towarzyszący wystawie, Galeria ul. Pod Krzywą Wieżą, Toruń X – XII, 2006, repr. barwna s. 8;
- Kolekcja Pakoska, Sztuka polska, Sala Wystaw Czasowych Ratusza Staromiejskiego, Toruń IX 2013; – Kolekcja Pakoska, oprac. Anna Kroplewska-Gajewska, Muzeum Okręgowe, Toruń 2013, s. 60, poz, 40; – Poeta odchodzi. Tadeusz Różewicz / A Poet Departs, koncepcja katalogu Małgorzata Wichowska, Muzeum Literatury, Warszawa 2016, s. 26.
ołówek, tusz pędzel, lawowanie, gwasz, papier
31,8 x 22,8 cm
napis oł. p.g.: 101
W 1948 roku Andrzej Wróblewski namalował serię obrazów abstrakcyjnych będących wyrazem sprzeciwu wobec dominującego w krakowskiej Akademii modelu nauczania w duchu estetyki koloryzmu. Poszukujący własnego języka artystycznej wypowiedzi młody adept malarstwa skupił się wówczas na dwóch motywach – kompozycjach kół i okręgów określanych tytułami takimi, jak Niebo, Ziemia, Słońce i inne gwiazdy oraz uproszczonych przedstawieniach ryb. O specyfice tego okresu w twórczości malarza pisał Andrzej Kostołowski w publikacji wydanej z okazji wystaw monograficznych, które miały miejsce w w warszawskiej „Zachęcie“ w 1995 oraz w Muzeum Narodowym w Krakowie w 1996:
Określane jako abstrakcje, obrazy artysty z 1948 roku, w gruncie rzeczy nie są dziełami nieprzedstawiającymi, aczkolwiek zadziwiają dojrzałością w niezawodności kompozycji i stawianiem radykalnej problematyki. (...) To, co wydaje się być abstrakcją w duchu neoplastycznym, jest studium konstrukcji. Inne prace to notatki strukturalne, wymiennie traktujące elementy mikro- i makrokosmiczne: od widoków zabarwionych glonów czy bakterii pod mikroskopem, po zbudowane podobnie ciała niebieskie. (...) Kalejdoskopowa i niezawodnie zawieszona w pustce kula Ziemi jest równie wspaniale, „dziecięco“ ludyczna jak Niebo nad górami. Niebo pulsuje „swobodną grą kierunków albo raczej energii w różnych fazach strukturyzacji“, co daje jednoczesne „poczucie chaosu i równomierności“. (A. Kostołowski, Andrzej Wróblewski – konfrontacja i rozliczenia [w:] Andrzej Wróblewski, Galeria Sztuki Współczesnej Zachęta, Warszawa 1998, s. 15).
Obraz wystawiany i reprodukowany w:
– Andrzej Wróblewski, Galeria Zderzak, Kraków 1994 – Andrzej Wróblewski, red. Zofia Gołubiew, Galeria Sztuki Współczesnej Zachęta, Muzeum Narodowe w Krakowie, Fundacja Instytut Promocji Sztuki, Warszawa 1998, s. 194 (widok ekspozycji pracy na wystawie w Galerii Zderzak, Kraków 1994);
– Antoni Michalak, konsultacje Anna Król, Andrzej Wróblewski, Toruń 2003 (publikacja towarzysząca wystawie: Andrzej Wróblewski. Rysunki i gwasze z kolekcji prywatnej, Muzeum Okręgowe, Toruń XI 2003), il. s. 52
(do góry nogami), s. 86 (fot. pracy na wystawie);
– Przyczynek do dyskusji jak stworzyć regionalną ko lekcję „Znaki Czasu“?, folder towarzyszący wystawie, Galeria ul. Pod Krzywą Wieżą, Toruń X – XII, 2006, repr. barwna s. 8;
- Kolekcja Pakoska, Sztuka polska, Sala Wystaw Czasowych Ratusza Staromiejskiego, Toruń IX 2013; – Kolekcja Pakoska, oprac. Anna Kroplewska-Gajewska, Muzeum Okręgowe, Toruń 2013, s. 60, poz, 40; – Poeta odchodzi. Tadeusz Różewicz / A Poet Departs, koncepcja katalogu Małgorzata Wichowska, Muzeum Literatury, Warszawa 2016, s. 26.