Alfons Karpiński rozpoczął naukę malarstwa w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie u F. Cynka, I. Jabłońskiego, W. Łuszczkiewicza i L. Wyczółkowskiego (1891-99). W roku 1903 zapisał się na kurs do pracowni A. Abégo w Monachium. Naukę kontynuował w latach 1904-07 w Meisterschule u K. Pochwalskiego w Wiedniu. Wiosną 1907 wyjechał do Paryża, gdzie dokształcał się w Académie de la Grande-Chaumiére. Po powrocie do Krakowa prezentował swoje prace na wystawach, otrzymując dobre opinie krytyki oraz powodzenie publiczności. W 1922, już jako ceniony artysta, uczestniczył w zajęciach w Académie Colarossi w Paryżu. Po powrocie zamieszkał na stałe w Krakowie. Stąd podróżował do Włoch, Paryża, Londynu. W czasie I wojny światowej służył w wojsku austriackim. Uczestniczył regularnie w wystawach w kraju i za granicą (m.in. w Stanach Zjednoczonych). Należał do Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka", oraz do wiedeńskiej "Secesji". W latach 1918-27 był wiceprezesem Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych. Malował bardzo dużo, początkowo sceny rodzajowe, widoki miejskie i portrety kobiece, które przyniosły mu dużą popularność. W latach 20-tych wraz ze wzrostem popytu na malarstwo dekoracyjne, wyspecjalizował się w eleganckich kadrach mieszczańskich salonów. W kompozycjach tych różnicował pole kadru. Najczęściej skupiał się na pojedynczym motywie w postaci ulubionego bukietu kwiatów. Wieloletnie studia nad naturą kwiatów pozwoliły artyście osiągnąć w tej dziedzinie niewątpliwe mistrzostwo techniczne. Najciekawsze są wersje wieloelementowe, które pozwalają wykazać niezwykłą wprawę artysty w ukazaniu odmienności faktury poszczególnych przedmiotów oraz wysmakowaną kolorystykę (błyszczące powierzchnie meblowych blatów, połysk porcelany, harmonię drewnianych ram). Te z pozoru drobiazgi wzmacniają elegancję i walory dekoracyjne obrazów. Najmocniejszą stroną ich warstwy stylistycznej jest kolorystyka. Malarz lubuje się w stonowanych tonacjach, zestawieniach pasteli, z których czasem jedna barwa wybija się silniejszym walorem i dominuje w obrazie.
Olej, tektura; 50 x 69,5 cm
Sygnowany czarnym olejem na 2/3 wysokości po prawej: A. Karpiński
Na odwrocie dwie pieczątki: A. KARPIŃSKI |
KRAKÓW UL. FLORIAŃSKA 19
oraz sygnatura ołówkiem: Mal A. Karpiński
Alfons Karpiński rozpoczął naukę malarstwa w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie u F. Cynka, I. Jabłońskiego, W. Łuszczkiewicza i L. Wyczółkowskiego (1891-99). W roku 1903 zapisał się na kurs do pracowni A. Abégo w Monachium. Naukę kontynuował w latach 1904-07 w Meisterschule u K. Pochwalskiego w Wiedniu. Wiosną 1907 wyjechał do Paryża, gdzie dokształcał się w Académie de la Grande-Chaumiére. Po powrocie do Krakowa prezentował swoje prace na wystawach, otrzymując dobre opinie krytyki oraz powodzenie publiczności. W 1922, już jako ceniony artysta, uczestniczył w zajęciach w Académie Colarossi w Paryżu. Po powrocie zamieszkał na stałe w Krakowie. Stąd podróżował do Włoch, Paryża, Londynu. W czasie I wojny światowej służył w wojsku austriackim. Uczestniczył regularnie w wystawach w kraju i za granicą (m.in. w Stanach Zjednoczonych). Należał do Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka", oraz do wiedeńskiej "Secesji". W latach 1918-27 był wiceprezesem Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych. Malował bardzo dużo, początkowo sceny rodzajowe, widoki miejskie i portrety kobiece, które przyniosły mu dużą popularność. W latach 20-tych wraz ze wzrostem popytu na malarstwo dekoracyjne, wyspecjalizował się w eleganckich kadrach mieszczańskich salonów. W kompozycjach tych różnicował pole kadru. Najczęściej skupiał się na pojedynczym motywie w postaci ulubionego bukietu kwiatów. Wieloletnie studia nad naturą kwiatów pozwoliły artyście osiągnąć w tej dziedzinie niewątpliwe mistrzostwo techniczne. Najciekawsze są wersje wieloelementowe, które pozwalają wykazać niezwykłą wprawę artysty w ukazaniu odmienności faktury poszczególnych przedmiotów oraz wysmakowaną kolorystykę (błyszczące powierzchnie meblowych blatów, połysk porcelany, harmonię drewnianych ram). Te z pozoru drobiazgi wzmacniają elegancję i walory dekoracyjne obrazów. Najmocniejszą stroną ich warstwy stylistycznej jest kolorystyka. Malarz lubuje się w stonowanych tonacjach, zestawieniach pasteli, z których czasem jedna barwa wybija się silniejszym walorem i dominuje w obrazie.