Malarz polski. Dzieciństwo spędził w Rosji i na ziemi łomżyńskiej. W latach 1912-14 mieszkał z rodziną na południu Francji, gdzie rozpoczął swoją działalność artystyczną - pierwszą wystawę swoich prac miał w roku 1914 w Cannes. W latach 1914-16 uczył się w gimnazjum klasycznym Adolfa w Moskwie. W roku 1916 rozpoczął studia medyczne na Uniwersytecie Moskiewskim, jednocześnie rozpoczynając naukę w prywatnej szkole malarstwa Stanisława Żukowskiego (działała w l. 1907-17) i pozostając pod ogromnym wpływem swego mistrza. W roku 1918 rozpoczął studia w moskiewskiej Szkole Sztuk Pięknych w pracowni profesora Malutina. Do Polski powrócił w roku 1921. W roku 1922 rozpoczął naukę w warszawskiej SSP w pracowni prof. Tichego. Brał udział w wystawach organizowanych we Francji oraz w Moskwie a od 1925 roku - regularnie w wystawach m in. organizowanych przez Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie zdobywając nagrody i wyróżnienia. W roku 1939 jego prace prezentowane były na wystawie w Nowym Jorku. Po II wojnie artysta początkowo osiadł we Francji, a następnie wyjechał do USA. Twórczość Domaradzkiego charakteryzuje się wyjątkową nastrojowością łączącą w sobie najlepsze cechy tradycji pejzażystów polskich, rosyjskich i francuskich.