Jerzy Tchórzewski zadebiutował na I Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie w 1948. Po studiach przeniósł się do Warszawy, gdzie od 1954 rozpoczął pracę w Akademii Sztuk Pięknych, w 1987 uzyskał tytuł profesora. Obrazy Tchórzewskiego zostały określone, jako te które "odzwierciedlają świadomość przeczutego chaosu". Prezentowany obraz należy do prac malarza, o których, artysta mówił "przemieniał bierną materię plastyczną w pulsujący życiem organizm". Tu nadał jej kształt wywołujący skojarzenia z błyskawicą przeszywającą niebo, czerwona-jasna łuna wraz z kompozycją opartą na liniach diagonalnych nadaje ekspresyjny charakter. Piorun jest niejednorodny, każda z jego odnóg tworzy pozorny ruch w obrazie. Praca jest doskonałym przykładem twórczości malarza, który już od wczesnego, figuratywnego okresu twórczości w latach 1948-1955, kiedy to umieszczał sylwetki ludzkie i wyimaginowane w fantastycznych pejzażach, odznaczał się typem wyobraźni bliskim surrealizmowi. Po 1955 zaczął malować abstrakcyjne wizje czasami w kompozycjach pojawiały się kształty ludzkie i zwierzęce. Powstałe dzieła wyróżniały się metafizycznym zmieszaniem emocji z materią, światłem i barwą. Prace z lat 60-tych to wyniki długotrwałych poszukiwań artysty. W tym okresie odbywało się wiele wystaw skąd obrazy Tchórzewskiego trafiały do muzeów bądź prywatnych kolekcji. Polecamy Państwa uwadze tą prace. Temat, kompozycja, uproszczona, forma to charakterystyczne elementy w twórczości malarza tego okresu.