Najwybitniejszy przedstawiciel romantycznego nurtu w polskim malarstwie dziewiętnastowiecznym. Początkowo kształcił się w Krakowie u M. Stachowicza, J. Brodowskiego i F. Lampiego. W czasie licznych podróży po Europie - Francji, Niemczech, Austrii, Belgii, Holandii i Anglii - studiował w muzeach i galeriach sztukę dawnych mistrzów. W rysunkach i akwarelach Michałowskiego z lat 1820. przedstawiających sceny wojskowe, zaprzęgi konne i karykatury widoczny jest wpływ sztuki Aleksandra Orłowskiego i Horace Verneta. Na początku lat 1830. artysta kontynuował naukę w atelier paryskiego akwarelisty Nicolasa Toussainta Charleta - ilustratora legendy napoleońskiej, autora licznych scen batalistycznych. Idąc tropem mistrza Michałowski rozszerzył tematyczny repertuar swej sztuki o motywy ukazujące dzieje oręża polskiego. Zasadniczy wpływ na ukształtowanie się jego twórczej postawy wywarło malarstwo francuskiego romantyka Théodora Géricault. Czerpiąc ikonograficzne, stylistyczne i kompozycyjne inspiracje z jego obrazów Michałowski stworzył typ jeźdźca-herosa na wspiętym koniu, którego zmonumentalizowana sylweta rysuje się na tle syntetycznie zaznaczonego, niemal abstrakcyjnego pejzażu. Pozostając w sferze oddziaływania sztuki Géricault, artysta zaadaptował realistyczne środki obrazowania oparte na bezpośrednim studium motywu z natury. Życie spędzone w dużej części w majątkach ziemskich zapewniło mu nieskończone możliwości studiowania nie tylko ras i typów koni, ale także chwytania ich sylwetek w ruchu. W późnym okresie twórczości Michałowskiego powracały wątki podejmowane już w latach 1830. i 1840. - wizerunki jeźdźców (seria napoleońska, kirasjerów, artylerii konnej, krakusów, ułanów, huzarów, kawalerzystów austriackich). Oferowana akwarela należy do tego ciągu przedstawień; cechuje ją znamienna dla sztuki Michałowskiego biegłość warsztatowa trafne uchwycenie sylwetki konia i jeźdźca, syntetyczne budowanie form, lekkość plamy barwnej, aluzyjnie zaznaczony pejzaż. Wysmakowana, wąska tonacja szarości, błękitów i brązów typowa jest dla dojrzałej fazy twórczości artysty.
akwarela, ołówek, papier, 27,4 x 23,2
na rewersie naklejka wystawowa TPSP w Krakowie i orzeczenie dr Kazimierza Buczkowskiego z 1946 r., poświadczające oryginalność dzieła i jego pochodzenie z kolekcji Wacława Oborskiego
Najwybitniejszy przedstawiciel romantycznego nurtu w polskim malarstwie dziewiętnastowiecznym. Początkowo kształcił się w Krakowie u M. Stachowicza, J. Brodowskiego i F. Lampiego. W czasie licznych podróży po Europie - Francji, Niemczech, Austrii, Belgii, Holandii i Anglii - studiował w muzeach i galeriach sztukę dawnych mistrzów. W rysunkach i akwarelach Michałowskiego z lat 1820. przedstawiających sceny wojskowe, zaprzęgi konne i karykatury widoczny jest wpływ sztuki Aleksandra Orłowskiego i Horace Verneta. Na początku lat 1830. artysta kontynuował naukę w atelier paryskiego akwarelisty Nicolasa Toussainta Charleta - ilustratora legendy napoleońskiej, autora licznych scen batalistycznych. Idąc tropem mistrza Michałowski rozszerzył tematyczny repertuar swej sztuki o motywy ukazujące dzieje oręża polskiego. Zasadniczy wpływ na ukształtowanie się jego twórczej postawy wywarło malarstwo francuskiego romantyka Théodora Géricault. Czerpiąc ikonograficzne, stylistyczne i kompozycyjne inspiracje z jego obrazów Michałowski stworzył typ jeźdźca-herosa na wspiętym koniu, którego zmonumentalizowana sylweta rysuje się na tle syntetycznie zaznaczonego, niemal abstrakcyjnego pejzażu. Pozostając w sferze oddziaływania sztuki Géricault, artysta zaadaptował realistyczne środki obrazowania oparte na bezpośrednim studium motywu z natury. Życie spędzone w dużej części w majątkach ziemskich zapewniło mu nieskończone możliwości studiowania nie tylko ras i typów koni, ale także chwytania ich sylwetek w ruchu. W późnym okresie twórczości Michałowskiego powracały wątki podejmowane już w latach 1830. i 1840. - wizerunki jeźdźców (seria napoleońska, kirasjerów, artylerii konnej, krakusów, ułanów, huzarów, kawalerzystów austriackich). Oferowana akwarela należy do tego ciągu przedstawień; cechuje ją znamienna dla sztuki Michałowskiego biegłość warsztatowa trafne uchwycenie sylwetki konia i jeźdźca, syntetyczne budowanie form, lekkość plamy barwnej, aluzyjnie zaznaczony pejzaż. Wysmakowana, wąska tonacja szarości, błękitów i brązów typowa jest dla dojrzałej fazy twórczości artysty.