Złożony z czołowej płyty wykonanej z kutego żelaza, z ością po środku, grubości ok. 4 mm pod pachami, w części centralnej pogrubiony do 5 mm. W dolnej części uzupełniony trzema folgami o górnych krawędziach ukośnie sfazowanych, grubości ok. 3 mm po bokach i 4 mm w części środkowej. Dolna folga wykuta w części środkowej w kształcie wypukłego tapula i zakończona odgiętą na zewnątrz kryzą szerokości 4 cm, przy dolnej krawędzi wzmocnioną wywiniętym rantem. Płyta i folgi połączone są wzdłuż bocznych krawędzi luźno osadzonymi nitami, pozwalającymi na pewną ich elastyczność. W części środkowej, wzdłuż ości, płyta czołowa i folgi połączone były grubym rzemieniem (obecnie brakującym) mocowanym po stronie wewnętrznej podwójnymi nitami. Przy dwóch z nich zachowały się okrągłe podkładki. Pod pachami płyta czołowa uzupełniona jest ruchomymi folgami, mocowanymi podobnie jak dolne folgi, wzmocnionymi na krawędziach wywiniętymi i pogrubionymi rantami, podobnie jak wycięcie pod szyją. Na ramionach napierśnika umocowane są nitami dwie sprzączki, służące do zapięcia pasów. Przy dolnej foldze zachowały się fragmenty dwóch rzemiennych pasów, przymocowanych ukośnie do krawędzi podwójnymi nitami. Pozwala to przypuszczać iż napierśnik był noszony bez naplecznika, nakładany na kolczugę i przytrzymywany dwoma skrzyżowanymi na plecach rzemieniami.
Konstrukcja napierśnika złożonego z płyty czołowej, uzupełnionej w części dolnej ruchomymi folgami wskazuje iż należy on do kolejnej odmiany napierśników husarskich, różniących się od napierśników złożonych z samych folg, wywodzących się z włoskiej zbroi "anima" i używanych przez towarzyszy i pocztowych husarskich jazdy zarówno węgierskiej jak i polskiej w II poł. XVI i początkach XVII wieku, uwidocznionych na tzw. Rolce sztokholmskiej, przedstawiającej wjazd królowej Konstancji Austriaczki i Zygmunta III do Krakowa w 1605 r.
Typ ten wytworzony został zapewne w poł. XVI wieku, początkowo jako uzbrojenie ochronne wyższych dostojników. Napierśniki takie posiadały jeszcze pewne cechy zbroi XVI-wiecznych jak tapul w dolnej części czy dodatkowe folgi przy pachach. Przykładem może być zbroja Stefana Batorego, posiadająca już taki właśnie napierśnik, wykonana ok. 1560 r. Stopniowo przyjmowały się, początkowo wśród oficerów husarskich, jak może świadczyć taki właśnie napierśnik na portrecie zapewne porucznika husarskiego ze zbiorów zamku w Gołuchowie z I ćwierci. XVII wieku, aby z czasem stać się typowym napierśnikiem polskiej zbroi husarskiej O wczesnym pochodzeniu napierśnika świadczy brak mosiężnych aplikacji, pojawiających dopiero w II poł. XVII wieku.