Oryginalna twórczość Bolesława Biegasa stanowi osobny rozdział w polskiej historii sztuki nowoczesnej, tak trudna jest ona bowiem do przypisania zdefiniowanym nurtom. Biegas był przede wszystkim rzeźbiarzem, a recenzenci określają jego twórczość jako „zadziwiająco osobne, niepodrabialne, pełne ukrytych znaczeń i symboli“.
Jako rzeźbiarz zaistniał wcześnie, malarstwo zaczął uprawiać ok. 1900 – niektórzy przypisują to zainteresowanie wpływowi Stanisława Wyspiańskiego. Naprawdę jednak indywidualny styl malarski wykształcił tworząc w latach 1920-1924 cykl portretów sferycznych. Są to z reguły wizerunki kobiet, gdzie twarz i ręce traktowane w sposób realistyczny, wyłaniają się z sieci wielobarwnych kręgów, niekiedy twarz zostaje wpisana w siatkę linii i płaszczyzn. Ta ciekawa koncepcja obrazu stanowi próbę powiązania portretu z abstrakcyjną ornamentyką.
Cechy te posiada prezentowany obraz Nadzieja niepewności z roku 1920. Kobieta, zastygła i nieobecna, trwająca w zamyśleniu, z rękami wspartymi na piersiach otoczona jest barwnymi, różnorodnymi płaszczyznami. To przykład kompozycji typowej dla obrazów sferycznych, do malowania których artysta powrócił w latach 1945-1946, tworząc cykl portretów polityków oraz przywódców państw uczestniczących w II wojnie światowej.
olej, płótno
89,5 x 67,5 cm
sygn. l.d.: B Biegas
na odwrocie nalepka z napisem: Espoir d’incertitude | 1920 | 0,89 x 0,68
na krośnie napis 3391 i 41 1N oraz nalepka inwentarzowa z numerem 276971 1N
Oryginalna twórczość Bolesława Biegasa stanowi osobny rozdział w polskiej historii sztuki nowoczesnej, tak trudna jest ona bowiem do przypisania zdefiniowanym nurtom. Biegas był przede wszystkim rzeźbiarzem, a recenzenci określają jego twórczość jako „zadziwiająco osobne, niepodrabialne, pełne ukrytych znaczeń i symboli“.
Jako rzeźbiarz zaistniał wcześnie, malarstwo zaczął uprawiać ok. 1900 – niektórzy przypisują to zainteresowanie wpływowi Stanisława Wyspiańskiego. Naprawdę jednak indywidualny styl malarski wykształcił tworząc w latach 1920-1924 cykl portretów sferycznych. Są to z reguły wizerunki kobiet, gdzie twarz i ręce traktowane w sposób realistyczny, wyłaniają się z sieci wielobarwnych kręgów, niekiedy twarz zostaje wpisana w siatkę linii i płaszczyzn. Ta ciekawa koncepcja obrazu stanowi próbę powiązania portretu z abstrakcyjną ornamentyką.
Cechy te posiada prezentowany obraz Nadzieja niepewności z roku 1920. Kobieta, zastygła i nieobecna, trwająca w zamyśleniu, z rękami wspartymi na piersiach otoczona jest barwnymi, różnorodnymi płaszczyznami. To przykład kompozycji typowej dla obrazów sferycznych, do malowania których artysta powrócił w latach 1945-1946, tworząc cykl portretów polityków oraz przywódców państw uczestniczących w II wojnie światowej.