Znany dotychczas tylko z literatury obraz Nad kolebką był pokazany po raz pierwszy na wystawie w Paryżu w roku 1889. Artysta został wówczas nagrodzony listem pochwalnym. W tym samym roku obraz mogła również obejrzeć publiczność warszawska w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych. Ponownie obraz był zaprezentowany w Zachęcie rok później.

Bibliografia do obrazu:
-Sprawozdanie Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Królestwie Polskim za rok 1889, s. 17
-Sprawozdanie Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Królestwie Polskim za rok 1890, s. 5 i s. 22
-J. Wiercińska, Katalog prac wystawionych w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie w latach 1860-1914, Wrocław, Warszawa, Kraków 1969, s. 215

Konstanty Mańkowski rozpoczął naukę malarstwa w latach 1874-80 w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych. Następnie wyjechał do Wiednia, gdzie przez cztery lata uczył się w tamtejszej Akademii w pracowni H. Makarta. Po powrocie w roku 1885 do Krakowa kontynuował naukę w Szkole, w klasie kompozycyjnej J. Matejki. Stypendia, które otrzymał (w 1886 z fundacji Samuela Głowińskiego, w 1887 rządowe, fundacji im. Marii z Setkowiczów Sienkiewiczowej) oraz nagroda w konkursie im. Józefa Brandta za obraz Cud św. Piotra wskrzeszającego zmarłą dziewicę (1887) pozwoliły mu na odbycie podróży za granicę. Prawdopodobnie zwiedził wówczas Włochy. W roku 1889 przebywał w Paryżu, a w 1896 w czasie pobytu w Monachium wspólnie z S. Jankowskim, W. Wankie i K. Żelechowskim malował panoramę Tatry. Tworzył obrazy o tematyce religijnej, mitologicznej, sceny rodzajowe i portrety, które wystawiał na wystawach w kraju - Krakowie, Warszawie i Lwowie oraz za granicą w Wiedniu, Paryżu i Berlinie.