Urodził się jako syn zesłańca. Studia odbył w Akademii Petersburskiej (dział budownictwa), następnie wyjechał do Ameryki. W swych wędrówkach po Stanach Zjednoczonych zatrudniał się jako pomocnik na farmach, dotarł aż do Rzeki Czerwonej, gdzie zaprzyjaźnił się z zamieszkującymi te tereny Indianami. Podczas pobytu w Nowym Jorku studiował malarstwo, pozostając pod urokiem angielskich marynistów. Morze fascynowało artystę zawsze, stanowiło inspirację niemal całej jego twórczości artystycznej. Po kilku latach powrócił do Rosji, kończąc studia w Petersburgu. Po rewolucji rosyjskiej wyjechał na krótko do Monachium, gdzie wystawiał swoje prace w Glaspalatz. W 1905 roku powrócił na Kaukaz, a po 1919 roku osiadł w Warszawie, gdzie wielokrotnie uczestniczył w wystawach sztuki w Zachęcie, jak również w TPSP w Krakowie i w Bydgoszczy. Prace artysty cieszyły się wówczas dużym zainteresowaniem. W roku 1933 Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie zorganizowało pośmiertną wystawę prac Władysława Stachowskiego, eksponując przede wszystkim obrazy olejne o tematyce morskiej.
W zimowym pejzażu w świetle zachodzącego słońca przedstawiona została przez artystę spokojna zagroda wiejska. Widok otwiera się na stodołę, za którą stoi maleńka postać, odpoczywającej barwnie ubranej kobiety, zapatrzonej w horyzont. Obserwują ją indyk i perliczka siedzące na żerdzi na pierwszym planie obrazu, który malowany jest w ciepłych tonacjach, dzięki czemu cała scena nabiera pewnej intymności.