Ignacy Zygmuntowicz mieszkał i tworzył w Warszawie. Był samoukiem, który z wielkim talentem i lekkością korzystał z osiągnięć polskich malarzy kształcących się w monachijskiej akademii. Nie był jednak epigonem, gdyż płótna jego posiadają rozpoznawalny styl i noszą znamiona artystycznej indywidualności. Nawiązywał między innymi do Józefa Brandta, (którego echa bardzo wyraźne są w niniejszym obrazie), Józefa Chełmońskiego, Alfreda Wierusza-Kowalskiego i Kossaków. Jego ulubionymi motywami były zaprzęgi, sanny, sceny batalistyczne, zimowe pejzaże, sceny z polowań oraz kwiaty. Malował charakterystycznymi, zdecydowanymi pociągnięciami pędzla, z doskonałym wyczuciem ruchu, koloru i bryły.
O życiu i edukacji artysty zachowało się niewiele informacji. Wiadomo natomiast, że Zygmuntowicz brał udział w wielu wystawach, m.in. w Lublinie, Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie, Katowicach, Częstochowie, Gdyni, Kaliszu. Obecnie jego prace znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie, w muzeach w Łańcucie, Lesznie i w Łodzi.
Na pierwszym planie pędzący zaprzęg trzech koni kierowany przez woźnicę oraz dwóch mężczyzn w ubraniu myśliwskim i ze strzelbami. Pejzaż i drugi zaprzęg w tle malowany schematycznie, formy budowane wyłącznie kolorem w tonacji brunatno zielonej. Dominującym obok zaprzęgu akcentem jest samotne drzewo, oddane w sposób realistyczny. Dynamiczna kompozycja obrazu zbudowana na przekątnej dodatkowo wzmocniona pewnymi, energicznymi pociągnięciami pędzla.