Jan Wodyński, początkowo student historii sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim, rozpoczął studia malarskie od pracowni T. Pruszkowskiego w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie w 1924 roku. Naukę malarstwa kontynuował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych u W. Weissa i F. Sz. Kowarskiego. Pod patronatem Kowarskiego współtworzył grupę "Pryzmat", z nią wystawiał od 1933 roku. W 1937 roku został jego asystentem. W 1939 roku wyjechał do Francji i Włoch jako stypendysta. Okupację spędził w Jaśle, częściowo w Warszawie. Po wojnie powrócił do działalności dydaktycznej, najpierw na Wydziale Sztuk Plastycznych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, następnie w sopockiej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych. Od lat pięćdziesiątych związał się jako profesor z warszawską Akademią. Malarz o silnej indywidualności twórczej, jednak wpisywany bywa w polski nurt koloryzmu. Artysta poszukiwał w malarstwie koloru i światła. Malował pejzaże, również miejskie, martwe natury, portrety. Narzucał sobie dyscyplinę kompozycyjną, poszukiwał syntezy form, nie stronił od impresyjnego przekazywania natury. Zmieniał paletę barw, od tonów ciemnych do jaśniejszych, żywszych i bardziej zróżnicowanych. Po wojnie wielokrotnie prezentował swoje prace między innymi w Zachęcie w 1963 i 1970 roku. W 1996 roku odbyła się wystawa jego prac z kolekcji Muzeum Narodowego w Warszawie.