Wczesny obraz Wierusza-Kowalskiego, powstały zapewne w pierwszym okresie jego pobytu w Monachium (od 1873), kiedy młody artysta uczył się (od 1874) i malował w pracowni Józefa Brandta, a w jego ówczesnych obrazach widoczne są wyraźne inspiracje sztuką nauczyciela. Obraz przedstawia dwóch Czerkiesów czy Kozaków obserwujących daleką, płonącą wioskę. Uwagę zwraca tu mistrzowskie rozwiązanie problemu słonecznego światła, które, przedzierając się przez chmury, rozświetla jasną plamą prawą cześć kompozycji, podczas gdy lewa pozostaje w cieniu, spotęgowanym jeszcze dymami pożaru. Takie efekty luministyczne artysta stosował często, z upodobaniem i szczególnym mistrzostwem. Zauważali to ówcześni recenzenci piszący, m.in., że "efekt słońca, prawda oświetlenia jest zadziwiająco naturalną" (cyt. za: H.Stępień, M.Liczbińska, Artyści polscy w środowisku monachijskim..., Warszawa 1994, s. 171).
W załączeniu ekspertyza dr. M. Klareckiego z 15 X 2013. Autor wiąże obraz z większą grupą prac "czerkieskich" i datuje go na lata 1880-1885.