Zbigniew Pronaszko, malarz, rzeźbiarz, scenograf i pedagog. Naukę malarstwa rozpoczął w kijowskiej Szkole Sztuk Pięknych, a w latach 1906-11 kontynuował ją w krakowskiej Akademii u T. Axentowicza i J. Malczewskiego. W roku 1910 podróżował do Włoch i Francji. W czasie I wojny światowej mieszkał i działał w Zakopanem. Był współzałożycielem grupy Formistów (1917), której program opracował wraz z bratem Andrzejem i T. Czyżewskim. Ponadto należał do Zrzeszenia Artystów Plastyków Zwornik oraz do Towarzystwa Artystów Polskich Sztuka, z którymi wspólnie wystawiał swoje prace. W roku 1937 na wystawie w Paryżu został nagrodzony złotym medalem. W latach 1923-25 był profesorem na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu wileńskiego, następnie mieszkał w Krakowie i nauczał w Wolnej Szkole Malarstwa i Rysunku Ludwiki Mehofferowej, a po roku 1945 w Akademii Sztuk Pięknych. Malował przede wszystkim portrety, sceny rodzajowe, akty, pejzaże i martwe natury. Zajmował się także rzeźbą (pomnik A. Mickiewicza w Wilnie; 1922 r.), scenografią teatralną i malarstwem ściennym (plafony wawelskie).