W twórczości Gorstkina-Wywiórskiego można wyróżnić dwa okresy stylistyczne. Pierwszy z wyraźnymi wpływami twórczości Józefa Brandta i Alfreda Wierusza-Kowalskiego, do których pracowni artysta uczęszczał podczas swoich studiów w Monachium. W tym czasie powstały kompozycje, dla których inspiracją były wschodnie podróże m.in. na Krym i Kaukaz. Owocem tych licznych wojaży były sceny rodzajowe, przedstawiające miejscowych, Tatarów, Kozaków, czy Czerkiesów. Stopniowo obrazy te zaczęły zastępować kompozycje wyłącznie pejzażowe w charakterze. Dorobek twórczy Michała Gorstkina-Wywiórskiego świadczy o jego silnej wrażliwości przekładającej się na doskonałą percepcję otaczającej go rzeczywistości.
„… malarstwo M. G. Wywiórskiego to wypadkowa dokładnej obserwacji, sprawności warsztatowej, wypracowanych rozwiązań formalnych i salonowej elegancji. (…) Wywiórski był zdecydowanie malarzem naturalistą, który jedynie od czasu do czasu pozwalał sobie na eksperymenty formalne. Był zdyscyplinowany, nie improwizował. (…) Przyrodę darzył szacunkiem. Kolorem posługiwał się ze znawstwem i smakiem, unikał kontrastów”. „Ku morzu z biegiem rzek. Michał Gorstkin Wywiórski”, katalog III wystawy z cyklu „Polscy artyści o morzu”, Gdańsk 2005, s. 14.