Kształcił się w Państwowej Szkole Przemysłowej we Lwowie, a następnie w krakowskiej ASP pod kierunkiem K. Sichulskiego, X. Dunikowskiego, W. Jarockiego, W. Weissa i S. Kamockiego. Studia ukończył z wyróżnieniem w 1938 r. i jako stypendysta rządu włoskiego kontynuował je w Rzymie w Accademia di Belle Arti. Już w latach 20-tych odbyły się dwa pokazy indywidualne prac artysty - w Kowlu i we Lwowie. W latach następnych miało miejsce około 50 wystaw jego prac tak w kraju, jak i za granicą. Po powrocie do Polski osiadł w Zakopanem, gdzie spędził resztę życia. Znaczna część dorobku artystycznego Wójcika uległa zniszczeniu, bądź zaginęła w czasie II wojny światowej. W 1945 r. jako jeden z pierwszych został przyjęty w poczet członków Związku Polskich Artystów Plastyków w Zakopanem. W swojej sztuce reprezentował kierunek realistyczny, malował pejzaże, portrety, martwą naturę. Prace artysty znajdują się w zbiorach sejmowych, w wielu muzeach w kraju i za granicą (m.in. w Watykanie i Leningradzie) oraz prywatnych kolekcjach zagranicznych. Za swoją twórczość został wielokrotnie wyróżniony przez Ministra Kultury i Sztuki oraz Związek Polskich Artystów Plastyków.