Ignacy Zygmuntowicz mieszkał i tworzył w Warszawie. Był samoukiem, który z wielkim talentem i lekkością korzystał z osiągnięć polskich malarzy kształcących się w monachijskiej akademii. Nawiązywał między innymi do Józefa Brandta, (którego echa bardzo wyra¼ne są w niniejszym obrazie), Józefa Chełmońskiego, Alfreda Wierusza-Kowalskiego i Kossaków. Nie był jednak epigonem, gdyż płótna jego posiadają rozpoznawalny styl i noszą znamiona artystycznej indywidualności. Jego ulubionymi motywami były zaprzęgi, sanny, sceny batalistyczne, zimowe pejzaże, sceny z polowań oraz kwiaty. Malował charakterystycznymi, zdecydowanymi pociągnięciami pędzla, z doskonałym wyczuciem ruchu, koloru i bryły. O życiu i edukacji artysty zachowało się niewiele informacji. Wiadomo natomiast, że Zygmuntowicz brał udział w wielu wystawach, m.in. w Lublinie, Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie, Katowicach, Częstochowie, Gdyni, Kaliszu. Obecnie jego prace znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie, a także w muzeach w Łańcucie, Lesznie i w Łodzi.