Adam Smolana, rzeźbiarz. Studiował w Państwowym Instytucie Sztuk Plastycznych we Lwowie pod kierunkiem M. Wnuka i J. Starzyńskiego. W 1950 otrzymał dyplom ASP w Warszawie u F. Strynkiewicza. Pracownik naukowo-dydaktyczny od 1946 w tzw. Sopockiej Szkole Sztuk Plastycznych, później Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Gdańsku. Kierownik Pracowni Projektowania Architektoniczno-Rzeźbiarskiego, dziekan Wydziału Rzeźby, od 1971 profesor nadzwyczajny i prorektor PWSSP. Był członkiem AIAP (Association International des Arts Plastiques), współzałożycielem Związku Artystów Rzeźbiarzy (ZAR) oraz Towarzystwa Przyjaciół Sopotu ("Dworek Sierakowskich"). Tworzył głównie w drewnie, poza tym kamieniu i metalu. Inspirowała go sztuka i kultura antyku, symbolizm. Rzadziej tworzył rzeźby o naturalistycznym charakterze. Był projektantem i wykonawcą pomników oraz rzeźb plenerowych, od 1946 kierował pracami rekonstrukcji rzeźb i płaskorzeźb podczas odbudowy Gdańska. Miał wiele wystaw indywidualnych m.in.: BWA w Sopocie 1962, Zachęcie 1965, Zakopanem 1966, BWA w Poznaniu 1968, BWA w Sopocie 1981. Brał udział w licznych wystawach międzynarodowych: Syria, Egipt, Kuwejt, Indie, RFN, Hiszpania, Włochy, Norwegia. Był komisarzem polskiej wystawy w Paryżu Le Mur Vivant w 1974. Dziś prace artysty znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie, Krakowie, Gdańsku, Poznaniu, Wrocławiu, Szczecinie, Muzeum Pomorza Środkowego w Słupsku. Zdobią muzea i kolekcje prywatne m.in., w USA, Nowej Zelandii, Kanadzie, Egipcie, Syrii, Kuwejcie, Rosji czy Niemczech.
Brąz; wys.: 55 cm
Sygnowana na cokole monogramem wiązanym AS.
Praca pochodzi ze zbiorów rodziny.
Rzeźby Muzykująca I oraz Muzykująca II, pochodzą z wczesnego, tzw. akademickiego okresu twórczości Smolany. Stanowią cześć cyklu tworzonego na przełomie lat 40. i 50. w skład, którego wchodziło pięć rzeźb. Pierwotnie były wykonywane z polichromowanego gipsu narzutowego.
Adam Smolana, rzeźbiarz. Studiował w Państwowym Instytucie Sztuk Plastycznych we Lwowie pod kierunkiem M. Wnuka i J. Starzyńskiego. W 1950 otrzymał dyplom ASP w Warszawie u F. Strynkiewicza. Pracownik naukowo-dydaktyczny od 1946 w tzw. Sopockiej Szkole Sztuk Plastycznych, później Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Gdańsku. Kierownik Pracowni Projektowania Architektoniczno-Rzeźbiarskiego, dziekan Wydziału Rzeźby, od 1971 profesor nadzwyczajny i prorektor PWSSP. Był członkiem AIAP (Association International des Arts Plastiques), współzałożycielem Związku Artystów Rzeźbiarzy (ZAR) oraz Towarzystwa Przyjaciół Sopotu ("Dworek Sierakowskich"). Tworzył głównie w drewnie, poza tym kamieniu i metalu. Inspirowała go sztuka i kultura antyku, symbolizm. Rzadziej tworzył rzeźby o naturalistycznym charakterze. Był projektantem i wykonawcą pomników oraz rzeźb plenerowych, od 1946 kierował pracami rekonstrukcji rzeźb i płaskorzeźb podczas odbudowy Gdańska. Miał wiele wystaw indywidualnych m.in.: BWA w Sopocie 1962, Zachęcie 1965, Zakopanem 1966, BWA w Poznaniu 1968, BWA w Sopocie 1981. Brał udział w licznych wystawach międzynarodowych: Syria, Egipt, Kuwejt, Indie, RFN, Hiszpania, Włochy, Norwegia. Był komisarzem polskiej wystawy w Paryżu Le Mur Vivant w 1974. Dziś prace artysty znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie, Krakowie, Gdańsku, Poznaniu, Wrocławiu, Szczecinie, Muzeum Pomorza Środkowego w Słupsku. Zdobią muzea i kolekcje prywatne m.in., w USA, Nowej Zelandii, Kanadzie, Egipcie, Syrii, Kuwejcie, Rosji czy Niemczech.