wymiary: 122.5 x 80 cm,
olej, płótno

sygn. l.d.: EOKUŃ 1915 (inicjały wiązane)
Na odwrocie, na płótnie i górnej listwie krosna napis farbą: No 28;
- na poprzeczce krosna ołówkiem: Margeritta Pomponi | Via /...../ N 3 | palazzo Mazzoni:
- na górnej listwie krosna zachowana we fragmencie nalepka wystawy w TZSP w Warszawie z tekstem (druk, atrament): 2376 Autor /../ | Tytuł Musica Sacr/../ | Cena 50 000
Obraz oprawiony jest w oryginalną ramę, zaprojektowaną przez samego Edwarda Okunia.
Obraz Musica Sacra, znany był dotąd jedynie z reprodukcji zamieszczonej w warszawskim piśmie „Świat” w 1920 roku. Pokazany wówczas na indywidualnej wystawie artysty w TZSP, trafił następnie do prywatnych zbiorów w Szwajcarii; wedle relacji obecnych właścicieli, kupiony został od samego artysty ok. 1920 w Zurychu, gdzie artysta bawił przejazdem w drodze do Włoch. Podziwiany i przechowywany z pietyzmem, na cały niemal wiek stał się jednak niedostępny dla polskich historyków i miłośników sztuki.
Musica Sacra wiąże się tematycznie z „muzycznym wątkiem” twórczości Okunia, przewijającym się wśród jego dzieł zwłaszcza we wcześniejszym okresie twórczości (do 1920). Przypomnieć tu można chociażby takie płótna jak: Sen Paganiniego, Grajek, Cztery struny skrzypiec, Koncert czy liczne winiety i rysunki.

Musica Sacra przedstawia młodą kobietę, grającą na fisharmonii na tle witraża z aniołami trzymającymi girlandę kwiatów. Światło padające przez ów barwny witraż i dające złociste refleksy na długich, miękko wijących się włosach kobiety, tworzy wokół jej głowy świetlistą aureolę. Muzyka uświęcona zostaje przez swą patronkę, świętą Cecylię. I tak jak w długiej tradycji malarstwa religijnego muzykującej Świętej towarzyszą aniołowie. Forma obrazu – dekoracyjna płynność giętkich linii, koloryt, zestawienie partii światła i cienia – wypływa ze sztuki secesji i malarstwa prerafaelitów, do którego Okuń świadomie nawiązywał.
Do obrazu Musica Sacra pozowała żona Okunia, Zofia z Tolkemitów (1877-1960), ulubiona modelka artysty (Portret żony z japońską parasolką, 1897; Autoportret z żoną na tle Anticoli Corrado, 1900).

Obraz opisany i reprodukowany, m.in.:
- W. Wankie, Wystawa zbiorowa prac Edwarda Okunia w Zachęcie [w:] „Świat” 1920, nr 16, z dn. 17 kwietnia 1920, s. 4, il. na s. 3;
- M. Biernacka, Edward Franciszek Mateusz Okuń, [w:] Słownik artystów polskich i obcych w Polsce działających. Malarze, rzeźbiarze, graficy, t. 6, Warszawa 1998, s.230;
- M. Biernacka, Literatura – symbol – natura. Twórczość Edwarda Okunia wobec Młodej Polski i symbolizmu europejskiego, Warszawa 2004, s. 89-90 oraz s. 293; Obrazy zaginione, nr kat. II/310, il. 90.