Wybitna przedstawicielka Ecole de Paris. Początkowo kształciła się w Szkole Rysunku i Malarstwa dla Kobiet M. Kotarbińskiego w Warszawie. W 1901 wyjechała do Paryża, gdzie zamieszkała na stałe. Uczęszczała krótko do Academie de la Grande Chaumiere i Academie Colarossi, lecz uważała się za samouka. Od 1902 czynnie uczestniczyła w życiu artystycznym Paryża, regularnie wystawiała na Salonach i w galeriach. Przyjaźniła się z wieloma wybitnymi postaciami paryskiego świata sztuki i kultury, utrzymywała żywe kontakty z polonią, brała udział w wystawach krajowych. Należała do Polskiego Związku Artystów Plastyków w Paryżu. Podróżowała do Hiszpanii i Szwajcarii. Podczas II wojny światowej ukrywała się na południu Francji, m.in. w Awinionie. Po 1945 wróciła do Paryża. Ok. 1900 malowała symbolistyczne, nastrojowe pejzaże, portrety, sceny figuralne, po 1902 pejzaże morskie i wiejskie z Bretanii pod wpływem syntetyzmu Szkoły z Pont-Avent. W pracach sprzed I wojny światowej widoczne są inspiracje kubizmem Cezanne'a. Jej własny postimpresjonistyczny styl odznaczał się skłonnością do monumentalizacji, wyrazistym konturem, bogatą, ciepłą gamą barw i różnorodną fakturą. Wzięta portrecistka wybitnych osobistości z kręgów artystycznych i intelektualnych sięgała często po motywy nędzy, chorób, starości, ale również macierzyństwa.
Oferowany obraz powstały około 1915 roku łączy rzeźbiarskie wyczucie formy z ekspresją koloru, pociągnięć pędzla - cech znanych z twórczości wielkiego Wincenta.