Rysunki, red. J. Zachwatowicz, oprac. M. Mrozińska przy współpracy E. Budzińskiej, Warszawa 1966, pod nr 879 (jako rysunek zaginiony).
Rysownik, teoretyk architektury, pedagog oraz autor prac naukowych z historii sztuki i architektury. Studiował na Wydziale Architektury ASP w Petersburgu m.in. u L. Benois (1886-1898). Wykładał w Moskwie, m.in. od 1907 r. w Szkole Malarstwa, Rzeźby i Architektury. Był członkiem ASP w Petersburgu. W 1918 r. wrócił do kraju i został profesorem, a następnie dziekanem Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej. Wykładał też historię sztuki w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie. Swoje prace pokazywał na licznych wystawach. Te rysunki, które zachowały się z tysięcy przez niego wykonanych, znajdują się w licznych muzeach i zbiorach prywatnych w Polsce i Rosji. Największy zbiór posiada Muzeum Narodowe w Warszawie.
tusz, akwarela na tekturze,
38,5 x 28,2 cm,
sygnowany p.d. monogramem wiązanym "SN", datowana "28.VIII.916" W katalogu: Stanisław Noakowski.
Rysunki, red. J. Zachwatowicz, oprac. M. Mrozińska przy współpracy E. Budzińskiej, Warszawa 1966, pod nr 879 (jako rysunek zaginiony).
Rysownik, teoretyk architektury, pedagog oraz autor prac naukowych z historii sztuki i architektury. Studiował na Wydziale Architektury ASP w Petersburgu m.in. u L. Benois (1886-1898). Wykładał w Moskwie, m.in. od 1907 r. w Szkole Malarstwa, Rzeźby i Architektury. Był członkiem ASP w Petersburgu. W 1918 r. wrócił do kraju i został profesorem, a następnie dziekanem Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej. Wykładał też historię sztuki w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie. Swoje prace pokazywał na licznych wystawach. Te rysunki, które zachowały się z tysięcy przez niego wykonanych, znajdują się w licznych muzeach i zbiorach prywatnych w Polsce i Rosji. Największy zbiór posiada Muzeum Narodowe w Warszawie.